Nerden çıktı karşıma bilmiyorum. Gözleri huzur veriyor, umut dolu gülüşleri. Çıkmazlardayken ölümü aklıma koyup arzuladığım yerde buldu beni. Bir uçurumun kenarında yalnızdım elini uzattı yüreğimi ellerine aldı. Okşadı! Sanki yıllar önceden tanıyorum. Bakıyorum etrafıma var mı benim gibi biri, normal mı? yaşadıklarım, hissettiklerim ilk görüşte dünya tatlısı bakışlarla karşı karşıya kaldım desem, yeter mi? Bilmiyorum. Hislerimi anlatmaya onu da bilmiyorum.

Gelmedi hiç gelmeyecek gibi düşünüyorum. Unuttu diyorum. Sıkıldı gitti oda her kes gibi diyorum. Gelmedi mi ? aklıma delilikler geliyor. Yazdıklarını okuyorum. Ve başlıyorum kendimi, yüreğimdeki çocuğu avutmaya; sabret gelecek, dönecek diyorum. Beklemeye başlıyorum. Gece uzuyor, uzaya bildiği kadar. Uyku basıyor çekiliyorum köşeme bekliyorum. Sabahın ezeni okunuyor. Aklımda hala o tatlı gülüşler. Ve en masumundan bakışlar. Cıvıl cıvıl bir kişilik sempatik narin uysal ne desem anlatsam, anlata bilsem hissettiklerimi. Acaba şiir dokusam gözlerine, yüzüne çarpsam duygularımı, anlar mı beni. Bilmiyorum! … Uzun bir bekleyişten sonra hiç umut etmediğim yerde bir bakıyorum karşımda gülüyor cıvıl cıvıl, bahar kuşu gibi… Yaklaşıyorum tam hislerimi anlatacak oluyorum. Korkuyorum! Anlatamıyorum.