GOCA KİRAS
“Goca Kiras” derlerdi ona.Hallaler’in gızı Kiras bacıya.Neden adının önüne “Goca” sıfatı eklenmişti? Yaşlı olmasından mı? Yörükler bu tabiri sıkça kullanır.Yaşlıları “Goca (koca)” diye çağırır yörükler. Çok duymuşluğum vardır.Bu adlaşmış sıfat ihtiyar,yaşlı anlamına gelir yörüklerde.
Goca Kiras’ın gocalığı yaşlılığından dolayı değildi.Yani ihtiyarlığıyla bir ilgisi yoktu.Çünkü bu sıfat genç yaşında gelmiş isminin önüne konmuştu.Sebep genç yaşına rağmen tek başına verdiği hayat mücadelesi idi.Çoluğunu çocuğunu ele güne muhtaç etmemek için çalışıp çırpınmasıydı.Yeri geldiğinde erkeğin yapacağı çift çubuk işini bile yapabilmesiydi.
Biz en iyisi baştan alalım.Bundan 120-l30 yıl öncesine gidelim.Sene 1890’lar.Oğulcuk, kervanların uğradığı bir köy.O zaman deve kervanlarıyla taşımacılık yapılıyor.TIR mır yok.TIR’ların yükünü develer taşıyor.Kalabalı bir kervancı ,gelip geçerken bizim köyden Hallaler’in konuğu oluyor.Kervancının bir oğlu var.Adı İsmail.”İsmail’im mailim” Hallaler’in yeni yetişip gelen kızı Kiras’a gönül düşürüyor.Kiras kız da İsmail’e meyilli.Kervancı İsmail’e Kiras’ı alımkar değil.Lakin gönül ferman dinler mi? “Kiras” deyince birkaç Kiras çıkıyor İsmail’in ağzından.Kervancı bakıyor ki olacak gibi değil.Çar naçar dünür oluyor Kiras’a.Aşıklar vuslata eriyor.Kiras, gelin gidiyor Kalaba’ya. Kiras kız Kalaba gelinidir artık.Mutludur Kiras’la İsmail. Bir de oğulları oluyor Kiras-İsmail çiftinin. Adını Ahmet koyuyorlar.
Gelin görün ki kervancıyla Kiras’ın arasına kara kedi giriyor. Kayınbaba Kiras’ı istemez oluyor.Kervancının oğlu İsmail eşinin yanında.Terk ediyorlar Kalaba’yı.Oğulcuk’a geliyorlar.Hallaler’e sığınıyorlar.İsmail iş güveyisi.İsmail her işe koşturuyor.Canla başla çalışıyor.İki oğulları daha oluyor:Mustafa ve Hacı Abdullah.
Yıllar yılları kovalarken elin çekemezi çok.Diyorlar ki Hallaler’e:
“Elin Kalabalı’sını getirdiniz.Üç tane çocukları oldu.Malınızın yarıcısı.Asker kaçağı kervancının oğlu.İhbar ederseniz alır götürürler.İsmail’den kurtulursunuz.”
Öyle mi öyle...Kiras gelinin kardeşi soluğu Boğazlıyan’da alır.İhbar eder İsmail’i “Asker kaçağıdır.”diye.Jandarma alır götürür İsmail’i.Gidiş o gidiş...Savaş yılları...Seferberlik. İsmail dönemez geri.Kiras ayrılır baba evinden.Çocuklarına kol kanat gerer.Canını dişine takar.Her işe koşturur.Bir çift öküz alır.Kardeşlerinin gönüllü gönülsüz verdiği birkaç dönüm tarlayı eker biçer.Namerde muhtaç olmaz.İşte onun verdiği bu destansı mücadele “Goca” sıfatını adının önüne kondurur.Yaptığı kocaman işler, yavrularına hem analık hem de babalık yapışı Hallaler’in Kiras’ı “Goca Kiras” yapar.
Goca Kiras Hallaler’e kırgındır.Kardeşlerine küskündür.Rivayet edilir ki bir gün evinin önüne bir çoban köpeği gelir.Goca Kiras köpeği içeri davet eder.Şöyle seslenir köpeğe:
“Geh geh!..Babam oğlu gel, buyur...”Bu seslenişte bir sitem mi vardır? Bir öfke mi,bir kırılmışlık mı? Yalnız bırakılmanın ezikliği mi? Ne bileyim belki hepsi de...