YOKLUKTA VARLIK

Çok soğuk kış günlerinden biriydi. Dışarısı eksi beş dereceydi. Karı koca birbirlerine sarılmış, soğuktan korunmaya çalışıyorlardı. Henüz bekledikleri yardım gelmemişti. Böyle, daha ne kadar idare edecekler, bilmiyorlardı. Bütün gün yatakta kalmaları da olmazdı. Kalkıp günlük ev işlerini yapması gerekiyordu yaşlı kadının. Çalışırken hareket etmesi, üşümesini biraz olsun geciktireceğinden artı puandı onun için. Daha sonrasını düşünmek dahi istemiyordu. Zırt pırt komşularını ziyaret etmeyi de gururlarına yediremiyordu. Haddinden fazla borçlanmışlar, kredi taksitini dahi ödeyemeyecek duruma düşmüşlerdi., Tek umut, yakınlarından gelecek paraydı. O zamana kadar yaşama sarılmaları gerekiyordu yaşlı çiftin, aynı birbirlerine yatakta sarıldıkları gibi.
Karı koca titreyerek salona geçtiler. Çay demleyip içtiler. Çaydanlığın buğusuyla bir süre idare ettiler. Sonra adamın aklına bir fikir geldi. Dışarıyla içerinin soğuğu arasında oldukça bir ısı farkı vardı. Adam ”Hadi üzerimizdeki battaniyeyi koltuğa bırakıp balkona çıkalım,” dedi. Bir müddet dışarıda kaldıktan sonra tekrar içeri girdiler. Salonun umduklarından daha sıcak olduğunu fark ettiler. Bekledikleri para gelinceye kadar manevi huzur içinde bu yöntemi uyguladılar. Kimseye bir şey de demediler tıpkı, “Kan kusarım, kızılcık şerbeti içtim derim” sözü gibi…

M. Mazhar ALPHAN