Şimdi yarın;yarın apaydınlık,kar gibi bir bebeğin yirmi üç yaşında küçük bir annenin karnından çıktığı gün. O gece hiç uyumamıştım.Acaba büyük oğluma haksızlık mı bu diye düşündüm sabaha kadar..Bir elim karnımda yeni bebeğimde,diğer elimle koynuma çekip bastırdığım büyük oğlum.O gece ,yeni bebeğin sancısıyla sabah açtı.. Kucağıma aldım minik bir kardan adamım vardı. Kardan adamların ağlamasıyla tanıştım o gece..Masum yumruklar hayata gardını alarak gelmiş fikri uyandırıyordu insanda..Ağustos 22 nasıl ki,kaldırımda yumurta pişer.! Ben seni,ağabeyini ve küçük kardeşinizi hep böyle; acılardan geçtim,acı anılarla doğurdum.Sizlerin ışıgı acıları gömdü. Bundan sonra benim yıldızlarım vardı. Anne olmak;aynı kafatasının içinde kaç çocuğun varsa o sayıda beyin taşımakmış.Senin beyninin görevi ise en sıkışık haliyle en büyük işleri başarmakmış.Ve aynı bedende üç farklı ruha göre davranmak,yaşamak,yaşamak...kimsenin neyi anlayıp anlamadığını umursamadan,takdir beklemeden yaşamak:’Anne Olmak’ İYİKİ DOĞDUN İYİKİNİN EN PEKİŞMİŞ HALİYLE OĞUZHANCIĞIM, EVDEN HER İÇERİ GELİŞİN İLK DOĞDUĞUN GÜN KADAR HEYECANLI BENİM İÇİN..

ALMILA ERDEM