Ayşe dünyanın en güzel kızıydı belki ama şu belkiler adamı kahretmeseydi, kahretti. Ayşe’sini düşünüyordu Camus deliler gibi acaba ondan daha güzeli, daha özeli var mıydı onun gözünde yoktu belki Ayşe’den daha güzeli vardı bu dünyada ama Camus’un gözünden bakıldığında da yoktu işte yoktu bunu anlamıyorlardı kendi kendine konuşuyordu hep konuşmasa da insanlar ona tuhaf gözlerle bakıyordu alışmıştı ama insanlar bu duruma alışık değildi tek başına çıktı bu sefer o eşsiz yolculuğuna belki bu sefer kadınımı bulurum umuduyla bütün sokakları dolaştı Alsancak’ta yoktu ama yoktu bir iz umuda dair..

Yoksa Ayşe’de hayal miydi düşünmedi değil ama değildi bundan emindi ya da böyle davranmak içinden geliyordu Camus’un öyle yaptı aradı yoruldu sonra da bir köşede düşünmeye başladı ölümü düşünmeye başladı tekrar ve tekrar yaşlı şairin ihtiyarın sözleri geldi aklına..

Karmakarışıklaşıyoruz
Biraz
Yok olup saadete kavuşuyoruz
Affediyoruz
Affediliyoruz
Ölümü bekliyoruz
Ölüme gidiyoruz.

Bu şiir Camus’un hayat felsefesini değiştirmişti, farkındaydı artık ölümün ensesinde sinsi bir rüzgar gibi beklediğinin farkındaydı ölecekti annesi gibi babası gibi bütün ölen insanlar gibi ölecekti.

Hey... Kaptan

Affet bana kızgın olabilirsin ama kızma sen dememiş miydin bana evlat ne olursa olsun hislerinin peşinden git onlar seni yanıltmaz diye. Öyle yaptım kaptan hislerimin peşinden gittim yanıldım ve ya yanılmadım bunu zamanla göreceğiz bir aydır gece gündüz o kızı arıyorum, bulamadım ama bulacağım hislerime güveniyorum. Tanrı seni korusun.

Kısa bir mektup yazmak belki de en iyisi en azından şimdilik.

Kaptan’a mektup yazdım ihtiyar ne dersin sence bana kızgın mıdır?
Değildir evlat, Seni, bu düşünceler ile besleyip eğiten bir insan sana kızarsa kendine kızar seni affetmezse kendini affetmez ama benim gibi bir manyağın tekiyse işin zor koçum hem de çok zor habersiz iş yaptın diye.
Haklısın.
Rakı?
O da ney?
Bir tür mey
Anlamadım?
Aslan sütü evlat aslan sütü iç bir kadeh kendine gel.