İyi ki yanıma almışım kalemimle şu iki defter yaprağını. Gerçi sonradan bilgisayara geçirmesi zor olacak, fazladan bir zaman ayırmam gerekecek belki ama en azından şu anda kafamdan geçenleri kaydedebileceğim.

Eskiden bir kitapsız çıkamazdım dışarıya okumak için, şimdi bu kitabın can dostları olan boş kağıtlar ve kalem de eşlik ediyorlar akşam gezilerimize, serin Ankara baharlarında�

Yine hava karanlık dönemine adım atmak üzereyken ben bir parkta oturmuş bir ağacı izliyorum. Sıradan ve normal gelmiyor bu normal insanlara, durup böyle bir parkta yalnız başına bir ağacı izlemek. Ve bazen insanı kayadan kayaya çarpan hayatçaların �pause� tuşuna basmak. Basmak ve bir soluk almak, hayatçalar ne kadar çalmış, ne kadar çalacak kalan ve çalınmış şeritlerden kontrol etmek�

Gerçi ne kadar daha çalacağını bilemiyoruz biz bu makinanın, hayatçalar hiçbir zaman bir çoğumuza ne kadar daha şeritinin kaldığını göstermez. Siyahtır, çalacağı taraf, karanlıktır çünkü, bir bilinememezliktir.

E, o zaman ben de ne kadar bant geçirmiş bu makina, hayatçaların görünen tarafına, çalınan tarafına, ona bir göz atıyorum. İçindeyken çıkıyorum o makinanın dışına, öylece dışarıdan izliyorum ne kadarını çalmış hayatçalar zamanın diye. Geriye dönüp tekrar izleyemiyorum ama, sadece hatırlamak seçeneği var bu hayatçaların üzerinde.

"Hatırla" tuşuna basıyorum.

Hmm..

Az önce yürüyormuş,uzun bir müddet yürüdükten sonra şu ağacı inceleyip onun hakkında uzun uzun düşünmüş. Ve boş kağıdı ve vefakar kalemini çıkarıp hayatçaların �pause� tuşuna basmış.

Her "hatırla"ya bastıkça daha gerisini hatırlayabiliyor bu makina.

Ve tekrardan hayatçaların içine giriyorum�

Yine olmadı ya, yine yapamadım, ben aslında şu ağaçtan bahsedecektim.