Kendi ütopyamın gönüllü mahpusuyum...


Kendi hapishanemin zindanlarında mahpus bıraktığım ne kadar lanet olası insan varsa

hepsini azat ettim! Defolup gittiler içimin sıkıntılarından. Sanki bütün dert tasa akıp gitti

ciğerimden, yüreğimden, beynimin akarsularından...


Rahatladım…


Eskiden bu illetlerle doldurup taşırdığım, içimin fokurdayan sıkıntılarını def eder etmez,

bu pas tutmuş, örümcek ağlarıyla kaplı, küflü mahpus hücrelerini yüreğimin balyozuyla

yıktım, yerle bir ettim. Bu enkazın molozlarını sevgi rüzgârlarımın fırtınasıyla savurup yok

ettim…


Tertemiz bir sayfa açtım hayatımın paha biçilmez hâkimiyetine. Bu ömür, bu nefes, akıp

giden zaman benim. Bana tek hâkim olan şey kendi iç sesim…


Kendi ütopyamın gönüllü mahpusuyum;


Dertler, ırmaklarımdan akıp karışmakta uzak denizlere. Kök saldığım toprak bağrına

basmış köklerimi. Yerlisi olmuşum beni var eden yerin. Yeşermişim, yemiş vermişim

bağrıma bastığım düşlere…


Kimlerdi onlar ki kendi yangınlarında beni ateşe dolayıp mahsur bıraktılar… Onlar ki adı

sanı kaybolurken zihnimden, kendi kalleşliklerine bulanıp tarihe karıştılar…



İsmail BOYRAZ