Kopardığım takvim sayfalarındaki günün yemeğine, kız erkek çocuk adlarına, güzel sözlere, tarihten sayfalara bakıyorum, gülüp geçiyorum “keşke koparmasaydım bu sayfaları” diyorum.

Ben bu sayfaları koparmasam günler geçmeyecek mi?

Elbette geçecek, hiç ummadığım zamanlarda, ummadığım günler bazen somurtarak, bazen de kahkahalarla gülecekler yüzüme; biliyorum.

Ben, gelen her yeni günde diğer günlerin bu kadar çabuk geçmesine üzülüyorum. Onlarsa, bana aldırmadan geçip gidiyorlar yanı başımdan.

Hayatı tutmak mümkün olmuyor. Hiçbir şey ve hiçbir kimse bıraktığımız gibi değil. Şairin dediği gibi “Ne içindeyim zamanın, ne de büsbütün dışında”

Zamanı, hak ettiği gibi yaşamak istiyorum, ama ne mümkün… Hızla geçen saniyeler dakikalara, dakikalar saatlere, saatler günlere ve günler aylara yerini bıraktığında zamanın akışında kader bildiğini okuyor yüzüme nefesini üfleyerek.

Eğer zaman bu kadar çabuk eskiyorsa ve hızla geçip gidiyorsa sevdiklerimiz ummadığımız bir zamanda, avuçlarımızdan kayıp gidiyorsa, onlar için biz yavaşlayalım ve onlar için biz yaşayalım hayatı dolu dolu…

Hey küçük kız; aç müziğin sesini sonuna kadar, iliklerime işlesin o nakaratlar, her şey zamana inat olsun.



Hülya Türk BOYACIOĞLU