Ne çok yazmamışım.Günün telaşesinde unutmuşum yine.Sanki yazıyormuşçasına içime konuşmuşum günlerce.Bir hafta oldu sayılır.Onu geride bırakma niyetindeyim.Ben İstanbul’da o Eskişehirde’yken onu Rize’ de bırakma niyetindeyim.Onu belkide sürekli göreceğim o kıza bırakmayı düşünmekeyim. Susacağımı bile bile gece boyunca izledim onu gözlerimi hiç ona çevirmeden, dinledim onu o farkına bile varmadan.Kısa kısa konuştuk yine, o meraktan sordu ben heyecandan sustum.Sanki yıllardır onun için çıldırmıyormuşum gibi sorduğu sorularla hiç ilgilenmedim bile.Kısa cevaplarla geçiştirdim hep,onunla konuşmaktan mest olmuyormuşum gibi.Ve ben onu orada bıraktım.En son veda ederken hiç kimsenin olmadığını hissettim.Gözlerimi gözlerine diktim hiç çekinmeden:"Hakkını helal et!" dedim.Hakkını helal et!Sen benim onca kurup düşlediğimdin demedim,arkandan çok çekiştirdim demedim, ben sana yıllardır aşıktım da demedim.Hakkını helal et dedim.Yabancı gibi.Elim elindeyken hiç bir şey hissetmeden,gözlerinde kaybolurken, tende değil canda sevmişm diye düşünerek.Sonra diğerleri de görününce bana onu geceye gömdüm diyerek.O kızla gittiğini görüp pişmanlık değil de biraz burukluk yaşayarak.Öyle bıraktım onu.Belki görürüm birkaç kez daha.Ama dedim ya içimdeki onu gömmüşüm. Öldüremeden gömmüşüm. Ölmeden gömülen adam bir yolunu bulup dirilir mi?Korkarım ki ben hortlaklardan, öldü sanılıp da dirilenlerden. Ama çok da merak ederim.Bütün geceler bana sessiz görünüp de onu haykırırken...