Durulmus bu aralar sana olan hasretim,sönmüş kalbimde ki kor ateşim,hissetmiyor artık bedenim gecenin ayazında ısınamaz olu verir artık ellerim..unuttun mu yoksa unuttum desen de pek şaşırmam ya ayrı mesele o da .. bizi unutan bunu da unutur du elbet.sen ısıtırdın ya ellerimi..gecenin karanlığından korkup sığıncak bir liman arayan kalbim,ve üşüyen ellerim biraz olsun ısınırdı kalbinde.. ısıtrdı gözlerin ...nefesin..kuruyan dudaklarımı ıslatıverirdi dudakların.cömertliği öğretmişti kalbin..

aradan 5 yıl geçti...

hem ilkim hem de sonum oldun. senden sonrası elbet oldu fakat hiç biri senin yerini tutamadı.. ve senin ben de bıraktığın izlerin hiç birini bırakamadı.doğru kişiyi arıyordum senden sonra.. bel ki senden de iyisini bulurum die.. aradım çok aradım.. doğru olan kişi hiç çıkmadı karşıma belki de çıkmıştı da ben kaybetmiştim onu.. ellerimden kayan bir sabun gibi kaymıstı belki de.geçmişimdeydi belki de o doğru kişi..


kafama dank etti bir den ... duraksadım.. anladım belli ki ölmüştü umutlarımm... gururumu ayaklar altına serdiğim o gün imzalandı ölüm fermanım...yazılmıştı geriye kalan küçük bir imza idi... ve imzaladım kendi ölüm fermanımı.

yalnızlık bir son’un başlangıcımı yoksa bir başlangıc’ın sonumuy’du?yalnızlık sana başlıcak hasretim,siyahlar içinde bürünmüş gururum..kibirli yapım..siyah bir renk ti .yalnızlık...ilk aşkımı hatırlatıcak bir duygu idi yalnızlık..bel ki de doğru olan kişi ilk aşkım’idi...