Gökyüzüne Mi Yakalandım Ne?

Gökyüzüne Mi Yakalandım Ne?

Gözlerimiz aynı renk değildi! Aynı renkte baktık ikimiz de.Küçüktü elleri, küçük eller büyük aşklara sahip çıkardı. Maviydi sanki, maskesi yoktu dolayısıyla, düşmesi de
risk değildi karşımda.
Aynı duvarları örmüştük ikimiz de ölecekler listesinden sona itilenlerdendik. Küçüktü
çocuk, maviye kızıp yeşeren bakış attı gözlerime. Aynı renk değildi senin gözlerinle... Gece siyahına bürünmüş sulardan kaçarken gökyüzüne mi yakalandım ne? Atlar
sahibi ölünce haber verirlermiş..Biz ikimiz de küskündük atlara ve sahiplerine..
Boşuna yapılmış mezarlıklar dedik aynı anda! Binlerce ruh bedensiz ama bedelli gezinmekte..
Parmaklarımı kavradı çocuk;ben kalp yapmayı biliyorum dedim, elimdeki kalemle şımarıkça.
Sen kalp yanmasını çizebilir misin? Dedi..
Sevinçle yapacağım çocuksu bir kalp,aslında karşımdakinin sandığım kadar küçük olmadığını gösterdi bana.
Çocuk pembe bir kalp yaptı, içine adımı yazdı, yanan tarafını bana bıraktı
gitti..Giderken gözleri lacivertti...
OĞLUM..!
Ben bir çift siyahla öldüm. Bunca renkle baş edemem.Aşk edemem. Aşık edemem.Yine yeniden yok edemem... Olmasın bir kez daha yazık aşk’a.
Gitti çocuk arkası dönük. Giderken ne renkti gözleri? Göremedim..

ALMILA ERDEM