Şiir dolu bakişlari vardi dikenli tellere takilan ve her damla gözyaşinda yüreğimi sızlatan..sen coçuksun ve biz hiç büyümedik Bombalarin düştüğü umut sokaklarinda...
Ve hiç farkına varamadı onlar
Mevsimler alıp götürürken yaşanılacak en güzel günleri.
sonbaharda yağmurlar yağmadı topraklarına çoçukça ıslanamadılar,kışta kar pencere kenarına düşerken buğulu camlara nefeslerinden üfleyip yazamadılar kurdukları cümleleri. ne yeşilini gördüler ekinlerin nede yaz sıcağında meyvelerin tadını alabildiler.silahların oyuncak olduğu coğrafyada iklim iklim toprağa verdiler düşünü kurdukları yarınları..
sahipsizdi onlar,kimliği direniş olan insanlığın.ve hep acıya gülümsediler kedere bulanmış kahırların gölgesinde.aç susuz kim dayanabilir ki ! bu gamsızlığa !
sen rojava’lı çocuk bugünde acını paylaşıyorum yüreğimde.bugün bayram ve bu sevincine ortak oluyoruz! lütfen bizi bağışla..
hiç büyüme annenin benliğinde ,cesaretine imrenen kalbi kör insanların gözlerinde..!