Meleğime
Ruhumdan damlayan sen, aciz, cesur, gururlu bi o kadarda tutkun bakışlarındaki pırıltıya, yıldız misali beş köşe küçük ama etkileyici. O gün, mahallenin ilk köşe başında çarpışmamız da hani, kırmızı panjurlu evin tam dibinde üzerinde kuğu andıran beyaz elbisenle bir melek görünmüştün gözüme, o gün bugün hatıramdasın aynı heyecanla pardon deyip kızarmıştı ya yüzün o an öpesim geldi al yanaklarından gonca açmıştı sanki dudaklarından bal süzülmüştü yüreğime gizlice.

Bu kadar mı güzel olur insan, insan mıydı? Yoksa melek mi bilemedim. Bakmadan yüzüme yanımdan geçtin, uzaklaştın, yürüdüğün yolun uzamasını diledim gözümün önümden kaybolma diye.. Baka kaldım arkandan sessizce içimin haykırışına kulak tıkayarak hadi koş ne duruyorsun diyordu biri içimde direniyordum, utanmıştım ve kayboldun, o kahrolası yolda.

Her gün seni görme ümidiyle aynı mahallenin aynı köşesinden geçiyorum ve inan aynı saate denk getiriyorum ümit işte ama hep boş, yoksun, olmayacaksın da sanırım melekler bir defa görünür insanoğluna hayatta. Keşke diyorum o gün içimdeki sese kulak verseydim, koşup seni durdursaydım belki tokatı yerdim ama en azından bir ömür böyle yanmazdım.

İlk bakışta aşk bu muydu? Hiç bilmediğim bir duyguydu, bu adı ne bilen var mı? sormak isterdim önümden geçen aşıklara, boş ver arkadaş! Bilip ne yapacaksın, konuşuyorum öyle kendi kendime deli değilim korkmayın aşığım sadece elbet buda geçer günün birinde...


07.08.2013

Rasim Yılmaz