Elleri kadar küçük bedenleri tutsaktı kana bulanmış gözlerle haykıran çocukların.
yürekleri dağlayan susuz kalmış göz pınarları ; kim direnebilirki acının rengine.
sus çocuk bugünde haykırışın boşuna.kim duyarki sesini uzaklarda.mavi gözlerine yosun tutmuş ufukları kara yarınların.annelerin feryadı sınırlar ötesinde çelik tellere takılmış..
uçurtmalar yırtık göğün rüzgarı sessiz eser feryatlardan..dilimiz tutsak bugün kaderimiz belkide düşlerimizden uzak kalmak...
belki bu yüzdendir direnişlerimiz yarınlara..zalim elbet mahkum olur çektirdiği azaplara.
yaşanılacak varsa daha ne kadar çekilir bilinmez ,hiç büyüme sarsın özgür ruhunu yaşama sevincin.pes etmek bize yakışmaz .kimliğini as çelik tellerinin en dikenli yerine.dalgalandır
içindeki çocukluğun beyaz bayrağını. her ne kadar sağır olsada insanlar.
duyan olur elbet sesini uzaklardan!
yitik coğrafyaların çıplak ayaklı çocuğusun sen rojava’lı çocuk.bırak kalsın çocukluğun annenin acıya gülümseyen gözlerinde.!!