Bu sabah içimde bir acı ile uyandım..Sebebini bilmediğim bir sıkıntı, adlandıramadığım bir acı vardı sol tarafımda..

Mazi canlandı gözlerimde, çocukluğuma, gençliğime ve bu güne baktığımda Babamı ve Annemi nasıl özlediğimi, hayatın acı gerçekleriyle durmadan nasıl cebelleştiğimi düşündüm..

İnsanlar neden vefasız diye sordum kendi kendime. Yoksa bana biçilen böyle bir yaşam biçimi miydi?

Yalnızlık kara bir bulut gibi üzerime çökmüştü sanki..Daha yaşamadan, karnımda ölen kızım geldi aklıma..Yaşasaydı şimdi 17 yaşında olacaktı.
Allah her şeyin en iyisini bilir dedim kendi kendime..

Ben hayatın hep güzel yanlarını görmeye, ufacık şeylerden mutluluk payı çıkartmayı, evlatlarıma anne olan bir kadınım..Torunlarımı çok seviyorum ve onları özlüyorum...

Kalbim ne kadar istemesem de acı hatıralarla dolu..onlara acı bir tebessüm bırakarak yolumda yürümeye çalışıyorum tökezlemeden..

Arkadaşlarımla gülen, neşelenen, dostlarımın sıkıntılarına çareler arayan, hata yapmamaya çalışan bir kişiliğim var..Kendimce şiirler yazan, beğenildikçe mutlu olan bir kadınım..Kim bilir belki ben öldükten sonra şiirlerim değer kazanır diye yazmaya devam ediyorum.

Dünyada yapılan zulümler, şehitlerimiz, zulüm gören kadın ve çocuklara hep üzülmüşümdür..

Artık Haberleri seyretmek dahi istemiyorum televizyonda. Kaza ve ölüm haberleri, zamlar ve artık beni derinden sarsan insanların insanlıktan nasıl çıktıklarını gösteren şeylerden olabildiğince kaçmaya, kendi dünyama sığınmaya yönelik bir hayat tarzı oluşturdum...

Seyahat etmek en önde gelen tutkum; mümkün olan her yere giderim.., Fotoğraf çekmeyi ve kara kalem ve yağlı boya resim yaparak hayatımı değerlendirmek arzusundayım..

Bu deneme yazısı..ancak daha ileride çeşitli insanların, hatta beni etkileyen olayları yazmak ve paylaşmak istiyorum...Şimdilik hoşça kalın..


En derin selam ve saygılarımla,
Aylin AKGÜN