Bazen en acı şeyleri bile kalbine gömersin sessizce, usulca... Bilirsin ne kadar çok hıçkırsanda duyan olmayacak. Bu yüzden kalbimiz sessiz çığlıklar atmaz mı ? Bu yüzden yüzümüz gülerken içimiz kan ağlamaz mı ? Hayallerin, düşlerin ve masumiyetin en kötü izidir yalnızlık. Sen beni yalnızlığa mahkum ettin. KARANLIĞA, BİTMEYEN DERİN BİR ÇUKURA ATTIN.
Savurdun tek bir esişinde. Ve ben birer birer uçup gittim ellerinden. Sen bana, bize, dualara ihanet ettin. Gitmekle unuttun sandın. Arkanda kocaman bir kırgınlık ve bir yığın enkaz bıraktın. Bilirsin darmadağınlık içinde hiçbir şey eskisi gibi olmaz-olamaz... Bende öyle..
Neydi içindeki nefreti alevlendiren ? Neydi seni senden alıkoyan ? Bir kartanesini gibi eriten ? Söylesene neydi bizi bitiren ?
Geçmişe dönüp bakma derdin ya ya hani ; bunca yıkılmışlığın ardından bakamazdım zaten. Ne acı.. Ne kadar yaralı kalbim varmış ki tek bir tebessümün benim yaramı bir kez daha kanattı. Öyle bir iz bırakmışsın ki her yüzde seni arar olmuşum. Her acıyı kalbime gömmüşüm..
Şimdi dönme... Geri gelme evet. Git. Olabildiğince en uzağa git. Terk edip gitmeyi nasıl becerdiysen işte şimdi de git.. Unuttum acıları, olanları, geceleri, karanlıkları ve sana dair her şeyi... Yeter ki git benden. Adına ayrılık mı dersin ne dersin bilmem ama sen git. Çünkü ne kalacak kadar yüreklisin, ne de gidecek kadar gururlusun ..