1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
879
Okunma
Çocukken ,hep bir kuş olasım gelirdi..Kanatlarım olsun diye dua ederdim her gece Yaradan’a ..Sabah uyanır uyanmaz omuz başlarıma bakardım,bakardım ki yoktu yine..Gökgürültüsünden korkardım mesela çok..Zannederdim ki bu koca şehir karnından konuşuyor,kocaman bir dev var yutacak oturduğumuz küçük evimizi.. Ben büyüdükçe Acımın nüfusu artıyor....Metropol kahırlar büyütüyor yüreğim..Velhasıl Kelam herkesin acısı kendine kadar . . .
Şimdilerde kaderim sürüden ayrılmış bir kuzu gibi..İçime Aşk’ın ateşi düştüğünden beri,kanatlarımı aramaktan vazgeçtim...Bir bakışa ayaklarımı yerden kesen bir adama sevdalıyım çünkü..
Cevap Yaz