Okumayan konuşamaz.
Konuşsa da boş konuşur.
Konu derinliği yoktur.
Anlatım zorluğu çeker.
Tekrara düşer.
Gözlerinin feri sönüktür.
Korkaktır, yada cahil cesareti sergiler.
Söz keser, kestiğinin farkında değildir.
Hep dinlemede kalır.
Söze nasıl girilir bilemez, karar veremez daha sonrada söyleceklerinden vazgeçer.
Ya da hemen "ben de aynı şeyi söylecektim" der.
Soru soramaz.
Cümlelerinde anlam bozuklukları vardır.
Büyük ihtimal yazısı da kötüdür.
Yazı yazmaktan sıkılır, benim yazım kötü benim yerime siz yazar mısınız? der.
Tipine düşkündür.
Canlı yaratık ya dikkat çekmek ister.
Varını yoğunu giyime kuşama yatırır durumu öyle kurtaracağını sanır.
Kendi boyunu aşan her yönden konulara girer,fikir yürütür ama tutmaz,inatlaşır.
Sesini yükseltir.
Teknoloji esiridir.
Beleşçidir her yönden.
Beceriksizdir.
Çok of çeker.
Şikayet eder.
Dedikoducudur.
Tutucudur.(Sağ-sol-dinli-dinsiz farketmez)
Hem de nasıl?
Kısaca sıkıcıdır.
Hasbel kader mesleğe girmiştir.
Kimler mi? bunlar .
Tabii ki kitap okumayanlar.
Hem de öğretmenim diyor.
Yani öğreten.
Elinde kitabı yok.
Evinde zaten hiç yoktur.
Bir de çocukludur.
Varın artık siz düşünün.
Çevreme bakıyorum bunlardan çok görüyorum.

Eminim sizlerde daha değişik olumsuzluklar görüyorsunuzdur.

Bir öğretmenimiz ile yolda yürürken söylediği söz beni çok etkiledi.

"Yola tüküren, çöp atandan kendimi sorumlu hissediyorum.


Onu da muhakkak bir öğretmen yetiştirdi." demişti.

Üzülüyorum.

Sebebini sormaya gerek yok.


Sınıf ve Türkçe öğretmenleri sizlere, bizlere çok görevler düşüyor.

Çocuklara sadece okuma yazmayı değil okumayı öğretmek ,sevdirmek zorundayız.

Bana okumayı sevdiren öğretmenimdi.

Elimde kitabım (çantam ayrı) okuluma gidip gelirken öğretmen olduğumun daha bir tadını çıkarıyorum.

Asla gösteriş değil.

Dışarıya verdiğimiz görüntü bizleri tarif ve belli eder.

Elimde kitabım okuluma gidip geliyorum.

Tabii ki başkalarının özellikle öğretmenlerin ellerine bakarak.