çocuktuk
bilmezdik nasıl kötülük edilir insana..yaptığımız en büyük kötülük bahçeden domates çalmaktı çünkü..kendi bahçemizden..
komşunun köpeğine taş atmaya bile çekinir yolu uzatırdık..
ödümüz patlardı annemizin kızacağı birşey yapmaktan..en fazla gizli gizli yavru köpekleri besler kucağımızda uyuturduk..
çanak çömlek yapardık çamurdan..dünyayı unuturduk..akşam çökerdi üzerimize..saçlarımızı okşardı rüzgar..
çocuktuk..masumduk..

bilmezdikki nasıl kalp kırılır nasıl yerle bir edilir dünyalar nasıl öldürülür umutlar..
bilmezdik..
bir gülüşte bin kahkaha saklardık o zamanlar..gözlerimizin içinde parlardı güneş..dünya avucumuzun içi kadardı ancak..o kadarcıktı hayat..
bilemezdik gün gelip kararacağını gözlerimizin..kötülüğün üstümüze başımıza sineceğini..ayağımızın altına yapışacağını yüreklerin..bilemedik..

bilseydik belkide çocuk ölür hiç büyümezdik..