Ahh İstanbul ne mutluyum bir bilsen.Yüreğime ne çok haksızlık etmişim, onca gözyaşını nasıl da boşa dökmüşüm.Kendimi yine ne çok hırpalamışım.Sanki ben değilmişim bütün hepsini yapan, umutsuzluğa kapılıp her gece ağlayan...Hepsini unuttum şimdilerde.Öyle heyecanlıyım ki inanamazsın.Sana gelmek için sabırsızlanıyorum.Sen ki içine gireni hapseden, kimi zaman rüyalara götüren, kimi zaman kabuslara gömen, baş döndüren kalabalığınla yalnızlığımı yüzüme vuracak olan...Beni iyi ağırlarsın değil mi?Aslına bakarsan biraz da korkmuyorum değil en çok duyduğum ama hiç bilmediğimsin.Evden uçma vakti geldi, onun kızı bunun şusu değil yalnızca ben olacağım vakit geldi.Etrafımdakilerin başarılarıyla değil yalnızca kendim olarak boy göstereceğim yersin.Ne dersin burada aileme, etrafımdakilere gelen övgüler bana yol vermezken sen beni över misin?Bir kerecik olsun şımartır mısın?Söz veriyorum sen bana bir kerecik fırsat verirsen gerisini ben hallederim.Sen beni kapıdan sokarsan yolu bulabilirim.Ama sen kapıdan sokmazsan ben bacadan gireceğim haberin olsun.Bir şeyi daha merak ediyorum içimdeki onu anılar arasına yollamama yardım eder misin?Biliyorum bendeki yara nereye gidersem benimle gelecek.Çünkü onu o semtte veya bu şehirde bırakamıyorum o hala benim yüreğimde.Yerine yeni yaralar açmana dahi izin veriyorum sen cevap ver bakalım benim kabuk dahi bağlamadan sürekli kanayan yaramı sarar mısın?Yeni insanlar, yeni maceralar, yeni mekanlar, yeni yeni yeni. Her şey bu kadar yeniyken tabiki onu hatırlamam.Ama adını duyduğumda tekrar yıkılmaz mıyım, sen bana ondan haber ver.Yüreğimde bütün bunlarla sana geliyorum.Bunca yıl susmuşken konuşmaya geliyorum.Belki benim gibi onca insan adına...