Gecenin zifiri karanliginda aradigim tek sey yildizlar gibi parlayan Gözlerin.
Bana kalbine giden yolu göstersinler diye. Ama yoksun, parlamiyor Gözlerin. Yoksa kapadin mi Gözlerini, beni kizdirmak icin ? Yada gittin mi, ardina bakmadan ? Yanlizim, korkuyorum bu karanlikta. Önümü göremez oldum. Sokakta yanan lambalar bile sönmüs. Nerdesin Abi diye cagiriyorum, ama duydugum tek sey, kendi sesim. Rüya mi görüyorum acaba ? Rüya degil bir Kabus bu. Abi nerdesin ? Gitme dur diye bagiriyorum. Bagirdigim yöne bakiyorum, ama kimseleri göremiyorum. Agliyorum, hickira hickira. Kosmak istiyorum ama olmuyor, her adim attigimda, carpiyorum bir yere. Sanki yerden duvarlar fiskiriyor önüme, yolumu kesmek icin. Sancidan cigliklar atiyorum, ama cigliklarim bile gecenin karanliginda kayboluyor, boguluyor adeta. Birden bir titresim, sanki beynimde depremler olusuyor. Öyle siddetli ki, ayakta zor duruyorum.Korkudan kapadigim gözlerimi actigimda, abimin o yildizlar kadar parlayan gözlerini görüyorum birden. Resmen kokusunu aliyorum Abimin. Rahatliyorum, sakinlesiyorum. Kucagina kosup, sariliyorum ona, agliyorum kücük bir cocuk gibi. Canim, birtanem, prensesim diye sesleniyor bana, basimi oksuyor, öpüp kokluyor saclarimi. Ben burdayim diyor, kabus gördün abisi diyor. Ben burdayim ve daima burda olacagim diyor. Iste bir gece vakti, tarihi bile hatirliyorum. 31 Mayisti, hic unutmam. O gece abimi böyle gördüm rüyamda. Nerden bilebilirdim, abimi birdaha göremiyecegimi ? Nerden bilebilirdim, bu rüyayla onu kaybedecegim icime dogmus meger. Sanki bana bir haber ucurdu, gel yanima ben iyi degilim diye. Nöbet tuttum o gece, uyku tutmadi gözlerimi. Bedenim yorgundu ama, ruhum dimdik ayaktaydi. Ertesi gün abimin dogum günüydü. Birlikte kutlayacaktik, öyle anlasmistik. Ama kutlayamadik. Dogum gününde Abimi kaybettik. Rabbim onu 33 Yil sonra yanina aldi, ve beni gözü yasli geride birakti. Yattigin mekani Cennet eylesin Rabbim. Seni asla unutmayacagim.

Günay Isiktas
01.06.1966 - 01.06.1999