“Cam kenarı yalnızların yeridir.” Demiş şair, demek bundanmış benim de hep cam kenarlarını sevmem. Gözlerimin manzara bakarken dalıp dalıp gitmesi demek bundanmış.

Belki de içimi dökecek kimsemin olmayışıdır gözlerimin dalarken uzaklara kendimde kaybolmam. Belki de başımı dayayacak omuz olmayışındandır, başımı camlara dayamam.

Yolculuklarım yalnız, sabah evden çıkışım, akşam eve gelişim yalnız. En kötüsü de sokaklarda başı boş yürüyüşüm yalnız. Bir de en kötüsü, birazcık geç kalsan, “merak ettim” diyerek arayan birinin olmayışı, kalp yalnızlığı.

Yalnızlığın getirileri çok elbet; ayakta kalmayı, güçlü olmayı, kimseye minnet etmeden zorlukların üstesinden gelmeyi öğreniyor insan. Ama bunları yaparken de, mutluluklarını, başarılarını, hastalığını, derdini paylaşacağın, sıkıca ellerini tutup sarılacak birinin olmayışı da hep buruk gülümsemeyi de öğretir insana. Tıpkı şimdi benim yüzümdeki gülümseme gibi. Ne kadar güçlüyüm bir bilseniz, dim dik durabilirim dünyanın önünde, ama ağlayacağımda gözyaşlarımı silen, güldüğümde benimle gülen yoksa ne fayda.

Sahip olabilceğim her şey çok şükür ki elimin altında, dilerim ki gönlümde daha fazla kalmasın tenhalarda. Issız bedenime sıkışıp kalmasın ve oda mutluluğu yakalasın aşkta.

Yalnızlık bana göre değil, bu yalnız şehirde anlıyorum bunu. Tutmalı biri ellerimi, sevmeli biri beni. Kalbim işi zaten sevmek değil mi, seilmeyi beklemek değil mi? Bekliyor yüreğim sevilmeyi bu yabancı şehirde daha fazla yabancı olmamak için.

Sevmek mi daha kıymetli yoksa sevilmek mi diye düşünüyorum bazen. Sevmek senin elinde ama sevilmek değil, bu yüzden sevilmek daha kıymetli sanırım. Henüz o duyguyu tatmadım bilmiyorum ne de olsa. Kalp eninde sonunda sevecek birini bulur, ama seven bir kalp bulamadıysa, hep zoru vardır hayatla, mutlulukla. Küs geçirir günlerini aşka.

Kalp huzur ister, sükunet bulmak ister mutluluk için.
Sükut bulmak istiyorum.
Başımı camlara değil, bana sükunet verecek kalbin omzuna dayamak istiyorum…

09.09.2012