Aynada büyük, kendi içinde küçük bir kızım ben .Hala çocuğum sanki büyüdüğümü sık sık dile getirirsem çabuk yaşlanacağım sanırım. Ben çocukluğumu unutmak istemiyorum ki beni anlamayanlar çocuk ruhlarını kaybedenler ben daha acemi cesaretiyle küçük bir çocuk algısında olarak kazandım başarılarımı hep. Her yaptığımda dünyadan kopup, bir oyun farkındalığı... Oyun ve oyun araçları, bazen oyuncaklar kırmızılı, yeşilli morlu, bazen girinti ve çıkıntılı...
Hayatın elinde büyüdükçe insanlar hainleşiyor zamanın mı insanların mı çiğliği bu çözemiyorum. Zaman çevreledikçe beni, zamanın getirileri beni büyüttükçe bazen isyan eder, bazen de zaman algısını değiştirebilirmişim. Zaman hain dediğim an beynimde şimşekler çakar ve başlarım herkese öfkelenmeye, kin duymaya kimseyi affedemem böyle zamanlarda ama zamanı sevdiğimde; dünya benim oyun alanım olur, kendi evrenimdeki küçük bir çocuk gibi mutlu olurum. Çözümü buldum çirkef zamanı küçük küçük parçalara böldüm ben onun değil o benimdi artık evirdim çevirdim istediğim gibi bir çocuğun merakıyla bazen de hışmıyla parçaladım onu ama savurmadım heder etmedim onu paçavra gibi. Kötü ne varsa zihnimde ; üzgünlüklerim, kırgınlıklarım , yorgunlarım vs. hepsini parça pinçik ettim. Sonra geçtim karşılarına ohhh be büyük değilmişsiniz amma büyütmüşüm gözümde dedim.Sonra güzel anlarımı, gülümseyişlerimi, aşklarımı beynimdeki tüm güzel manzaraları, kikirdemelerimi de böldüm ve böylece sayıları arttı. Onlara da dedim ki ufak ufak görünseniz de çok büyükmüşsünüz dedim heybeme doldurdum hepsini yeri geldikçe çıkarttım astım bir kenara. Artık öğrendim ki zamanı bölmek gerekirmiş. Zamanınız uzun bıçağınız keskin olsun. En ağır yükünüz bileğinizde ki bileklik gibi afilli ve sizi tamamlayıcı olsun Dik durun böylece dimdik çirkef zamana inat …