ve anladım ki içimde her gün büyüyen o derin boşluksun sen...gelmezsen hiç kapanmayacak o derin boşluk...bilmiyorum anımsamıyorum kaç zamandır bu boşlukta yaşıyorum sadece orda nefes alabiliyorum doyasıya...yarım kalmak,kimsesiz kalmak,aç olmak,susuz olmak belkide yarınsız olmak hepsini düşünüyorum da hiç biri sensizlik kadar acıtmıyor canımı...hani o boşluk dolsa sen gelecekmişsin gibi...o boşluktan insanlar geçiyor,günler,haftalar,aylar geceye aya gündüz bulutlara karışıyor güneş dünyayı aydınlatıyorda benim boşluğum hep üşüyor kimsesiz çocuk gibi...hani ellerini cebine koysan o masum çocukluktan kalma tebessümünüde alıp çıkagelsen diyorum bir akşam vakti...ellerini ısıtsan cebinde üşüyen yüreğime sarsan diyorum hani sen gelsen bahar gelse....biliyorum bu akşamda o derin boşlukta uyuyacağım biliyormusun kaç kere sen uyurken nefes almanı izledim sonra sokuldum sana yavaşça verdiğin her nefesle biraz daha boşluğumu senle doldurdum...sen aşk/sın düşmüşsün bir kere yüreğime yanar durursun...ne zaman biter bu yangın ne zaman diner susuzluğum...anca sevi/lerin gölgesine gittiği vakit ruhlar...

[