Bu gece, ayın etrafını beyaz bulutlar sarmış. Aydınlığını sadece kendine veriyor. İnsanın içi de yüreği de paslı ise canım etrafına ışık saçamaz. Sadece kendini aydınlatır o da etrafı islerle kaplı olduğundan dışarıdan görünemez. Yüreğinin içinde ki birikmişleri yıkayıp arındıramıyorsa kendi ışığı altında boğulur. Kendini kandırır çünkü; ruh, arınmazsa içi dışı aynı olmaya mahkumdur.



Ellerimizi açtığımız da olmasını istediğimiz olsun diye dualar ederken bile Allah kalbimizi yoklar. Nefesinden verdiği sevgi acaba ne durumda? Kalp gözü, özü, nasıl? Kırdığımız, üzdüğümüz, kederlerimiz, sevinçlerimize bakar. Acılar içinde gark eden sevdiklerimize davranışımız, manevi desteğimizi ne ölçüde kullanmışız?. Yoksa bir sillede biz mi atmışız?. Hepsinin hesabı bu dünya da verilecek sırayla, parayla değil! Canımın içi!… Terazi bu dünya da aslında. Unutmamak gerek.


Niyetlerimiz emellerimize göreyse attığımız her adım ve kırdığımız her gönül ve sevgimizi verdiğimiz her şey verdiğimiz kadar vuku bulacaktır. Zira kul hakkı ve gözünle görmediğin görsen bile tek senin şahidinin bile yetmediği İslam dinimize göre ince eleyip sık dokuyan bir dinin içinde yaşıyorsak ettiğimiz ağır ithamlar bir gün aynısı size geri ve daha hışımla olacaktır. Allah kul hakkından ve vebal alıp yargılamaktan korusun bizleri. Amin.


Eğer gidişin sessiz olsaydı yüreğim, kabul ederdi, anlardı. Öfke “baldan tatlıdır” tadı sende, acısı bende kaldı. Şiirlerinin her bir parçası onları benden, içimi sökercesine aldığında keskin cam parçası olup, yüreğimi paramparça ettiler,. Duymadın, hissedemezdin, keyfi alemdeydin. Oysa; çok sevdiğimden gönlümün kırığını almak zor değildi, içten sımsıcak bir çift sözün yeterdi almaya!. Kim bilir canım, hangi bahanelere, inada sığındın?. Ruhumda öylesine derin izler bıraktın ki. Yine de kalbim elvermez sana Ah! Etmeye, istemez, gönlünün kırılmasını!. Burnumda kaldı sızısı.


Ah! Şiir gözlüm ne çok sevdim seni!
Aşk –sevda sandım, yansımanı
Oysa; canımı adadım gözüm kapalı
Meğerse bir o kadar çok yalanla kuşanmışsın
Acı acı soluğundan çıkınca kelimelerin
Sızım sızım burnumun direği sızladı
Boğazıma yumrular boğdu!
Ciğerim kavruldu!
Ruhum savruldu!
Ne kadar yandıysam o kadar acı doldun bana!
Ah! bilemedim, göremedim.
Ben severken seni!
Zehir kattın AŞK’ıma…
Dünyama!…

Hala canım yanıyor suskunluğuna!..
Belki de; kimbilir, anlaman için yok oluşum, anlatacak sana!...

Allah senin, yokluğunu göstermesin bana!

23/07/2013

Gülayşe