Gece yarısından sonra gelen bir telefon. Sahibi tarafından emanet bırakılan bir kedi . Belli ki ilgilenen yok. Bakmaya yetisi olmayan birine bırakılmış. Kaçmış üç kez üçüncü kattan atlayıp. Bahçede bulmuş diğer apartman sakinleri.
Duyurulmuş bir kez. Durur muyum. Gidip görmeliyim hemen. Merdiven altına saklamış . Sinmiş demek daha doğru olur . Beyaz tüyleri kir içinde. Sanki küskün biraz da. Sesleniyorum hemen geliyor. Etrafımda bir tur dönüp ne kadar güvenilirim ölçüp tartıyor önce. Hiç kıpırdamadan bekliyorum oturduğum basamakta. Sonunda iletişim kuruyoruz. Beyaz tüyleri ,biri mavi biri yeşil gözleri ve asil duruşuyla bir Ankara kedisiyle başlıyoruz sohbete. Neler anlatıyor o sessiz haliyle bir bilseniz. Çok kırgın belli ki onu bırakan sahibine. Sahi , kim kimin sahibi sizce?

Kediciler bilir. Kedi sahibi insan yoktur. İnsan sahibi kedi vardır. Tüm hayvanlar özeldir ama kediler biraz daha fazla önem taşırlar benim nazarımda.

Söylemek istediğim ;sorumluluğunu üstlenemeyeceğimiz canlıları evimize almak sadece ego tatmini için kedi ya da başka bir hayvan edinmek altından kalkılmayacak vebal yükler insana. Hele ki böylesi sıcak havalarda sokaktaki hayvanları düşünürken ,bir ev kedisinin çektiği eziyeti görmek oldukça üzdü beni. Eşimin tek bir sözüyle kucaklayıp götüre bilirim eve kediyi. O da bunun farkında. Sahibine ulaşmak için uğraşıyor bir taraftan. Telefon açılır açılmaz ilk soru benden geliyor ‘ne zaman gelecek eve?’ Daha fazla o halde kalmasına tahammül edemeyeceğim kedinin ne zaman kucaklanacağını merak ediyorum. Tek sıkıntım bu.

‘Bakamayacağımı söyledim arkadaşıma’ diyor .’Ama yine de bıraktı bana’. Hayvanlar söz konusu olunca biraz öfkeleniyorum itiraf ediyorum. Bakamayacaklarsa …diye cümleye başlayıp ,soluksuz konuşuyorum. Hazırım alıp götürmeye.


Açıkcası bu sevgi işi. Emanet edemezsiniz öyle önünüze gelene değerlinizi. Çiçek ya da hayvan fark etmez. Sizin için önemliyse ,bakamayacak birine bırakıp gidemezsiniz. İçim henüz rahat değil. Ama o bir şekilde korunacak hep. Ya sokaktakiler. Onlar için durum biraz daha zor. Git gide bencilleşen derdik toplum için eskiden . Şimdiyse bencillik batağında demek geliyor içimden ne yazık . Canlı olan her şeye yaşama hakkı verildi. Bizler kendimizden çıkıp etrafımıza bakmayı öğrenmeliyiz artık.

Ve bir rica; sokakta yaşayan hayvanlar için bu sıcak havalarda bir kap su koymayı unutmayalım kapımızın önüne. Hayati önem taşıyan bu sorumluluk herkes için geçerlidir kanımca. Yaptıklarımız kadar yapmadıklarımızdan da sorumlu olduğumuz bu yeryüzü hepimiz için. Saygılar sunuyorum duyarlılık sahibi herkese.