Eskiden çekilmenin önemi olduğu gibi her evde bir albüm olurdu.Arkadaşlar dostlar bir araya geldiğinde başına çullanılır tek tek bakılır,yorumlar yapılırdı üstüne.Çekimin yapıldığı anlar anılaştırılırdı hatta.Albüme sığmayan fotoğraflar sırayla elden ele geçer,bakılırdı bir bir.
Dijital olmayan makinelerde olduğu gibi çıkardı her şey.Doğallığın tavan yaptığı karelerdi onlar.

Şimdi gerek telefon gerekse fotoğraf makineleri sayesinde millet istediği kadar çekim yapıyor.Yok efendim poz bitti,pil bitti gibi derdi de olmuyor kimsenin.

Sağa bak çektir,sola bak çektir,amuda kalk çektir.Çektir babam çektir.Dijital kokular arasından yakışıklı/güzel olan birini seç kapak fotoğrafı yap.Hemen beğensinler,yorum atsınlar.Geri kalan bakışları at gitsin geri dönüşüme.Öyle ya para mı saydın pozuna diyesim geldi hani :)

Ruh yok efendim yok.Tüfek icat oldu mertlik bozuldu derler ya hani...Tadı damağımızda eski fotoğrafların.Ve hatta aklıma düşürdün yazar.Şöyle albümü çıkarıp okul yıllarıma bir döneyim hele.Teşekkür ederiz aklımıza düşürdüğün için anıları...

Evet, eski fotoğraf makinelerimize belli sayılarda resim çekmemize izin veren filmler alırdık.O filmleri tab ettirip yıllara meydan okuyan anılar biriktirmek için albümlerimize özenle yerleştirirdik.O fotoğrafların ruhu vardı o fotoğrafların dili vardı.Şimdi sınırsız fotoğraf çekiyoruz birbirinin aynı binlerce fotoğraf atıyoruz sanal ortama, tanımadığımız bir sürü kişiyle paylaşıyoruz ama fotoğrafların ruhu yok dili yok ne yazık ki.Fotoğraflarla biriktirilen anılar döneminide özlemle andığımız, anmaktan öte geçemediğimiz geçmişimizin tozlu yaprakları arasına atıyoruz böylece.