Platonik bir sevdaydı hayat bizde ve hiçbirimizi sevemedi sadece biz sevdik..habersiz,kırgınlıklarımızdan da haberi yoktu zaten.
Öyle ya hangi birimizi sevsin? Hem sevgi iki kişilik değil miydi?Biz çok kişiyiz çok kişiliğiz...Hayat sen bize bakma biz platonik severiz gerçekler ürkütür bizi.Önce bir afallarız sendeleriz sevdan karşısında nereye koyacağımızı bilemeyiz seni,nasıl tutacağımızı bilemeyiz.Öyle ya gelmişsin bize hoş gelmişsin.Ya dolu dolu yaşayıp hemencecik tüketiriz son damlana kadar ,iliğini,etini kemiğini yada bir mide sancısı bahanen olur hiç dokunmadan gönderiveririz seni..
Bizim hakkımızdan platonik sevdalar gelir ,öyle bi haber gizliden gizliye bir hayranlık duymak uzaktan uzağa.Kendi ateşiyle yanıp yanıp, küllerinden yeniden doğmak
Şimdi şimdi sen yoksun okyanusların maviliklerinde kulaç atarken,ben küçücük bir balığım havuz içlerinde tek başına yüzmeye çalışan.
Elbet büyüyeceğim ardından sevgin büyütecek kocaman bir balık olacağım olmam mı sanıyorsun .Pullarım çıkacak gümüş rengi , altına çalacak sonraları ışıl ışıl.Gözlerini kamaştıracak.Bir gün seni bulduğumda milyonlarca balığın içinde .yüzüşümden ,sevdana süzülüşümden tanıyacaksın beni.Hiç korkutmayacak köpek balıklarına yem olma ihtimali,kavuşma hayalin bir cesaret olup zırh gibi üzerime yapıştığında en derin sular sevdana atacak beni el üstlerinde.Bravo bravo! diye alkış tutacak deniz kızları .göz kırpacak yakamoz efendi "kız fıstık". yüz verir miyim hiç çekiştirirken yosunlar ayak bileklerimden.Gözlerimi açtığımda tüm yorgunluklarım korkularımı havuza hapsedip senin okyanusuna gelmiş olacağım sevgili.Burası ayrı bir dünyası olacak küçük balığının ve hiç canını yakmayacak çakıl taşları...