Çocukluğumdan bir şarkı duyuyorum, annemin güzel sesi kulağımda,babamın gözleri kapalı, mırıldanarak anneme eşlik etmesi, ’leyla bir özge candır,kara gözlü ceylandır’..Gençliğimde anlıyorum bunları;Leyla bir kadın ismidir zira en önemlisi ’gece’ demektir. Leylayla bağım çocukluğumdan mı gelmektedir?
Çay bardağından içerdi rakıyı babam. Ah babam! Çay bardağı duruyor, sen yoksun.. Anlamıyorlar hala mal mülk bu dünyada. Kimseyi eviyle,arabasıyla gömmeyecekler biliyor musunuz? Bir de bu arada,beş metrekareyi iki metrekareye indirmiş devlet.
Of! Ne çok ölüyorsunuz be.
Balkanlar,Kafkaslar,Ortadoğu! Hepiniz ölüyorsunuz. Toprak Ananın da canı var ama bee..
Himayesinden kurtulunca maddenin,manaya geçmek de kolay değil öyle. Siz Bozilerin,Ermenilerin,Kürtlerinde kavgasından mallarınızı kollamayı düşünen aklı arabasında evinde olan gözlerinizin seçebildiği fer sönene dek hayatınız biter.Ben ise böyle süren hayatları annemin güzel sesi,babamın buğulu tınısı eşliğinde ağyar aşkına yapılan besteyi dinler,anlamını içime sindirir sizi izlerim. Müteveccih bakışlarımla..Çok iyiyim böyle; and içerimki ! Fani olduğum bilincimi size de tavsiye ederim. Dişlerine bilmem kaç bin dolar sayan, gülerken ağzını kocaman açan insanlara az çarpık amma sahici dişlerimle aman da kendimi pek severim. Elbet benim de geceyle anılarım, cananla karelerim vardır.
Bilirimki, ’Leylanın Özgecan’’ı çocukluğumda kalmıştır..! Yine bilirimki,babamın elini çay bardağının cam olması dahi kesmesi için artık gerekçe değildir;kimse ölümden güçlü değildir.
Ha bu arada, çok bilmelerimin arasında gezen ilham perimin kanatları artık senden iğreniyor sanırım,olağan tabi o da bıktı senden.
Şimdilik bu kadar Hayatcığım; bir günü daha devrilmeden bitirdim. Umarım yarın içinki planlarına sabah sağ ve donanımlı uyanırım.Seni de yarın akşam yine bitkin,yaşlı; yanımda güçsüz bırakırım. Amin.

ALMILA ERDEM