Yalnızlık korkusu salmış etrafı birimizden ötekine bulaşıyor sanki.
Bir bakıveriyoruz ki zaman geçiyor ve her gün biraz daha büyüyor bahaneler, bencillikler arasındaki kalışlarla. Uzak dur diyor bir ses “Her şeyden aman ha amanlarla” korumaya aldık ruhumuzu, kendimize dönük yaşama kapılı veriyoruz bir an ve görüyoruz ki içinde ya kayboluşlar, ya serzenişlerle anca bu kadar olur diye.

Ötesi berisi ile yaşamın içindeki bizi de unutarak.
Sakınırken varlığımızı kendimizden, sürükler yaşam oradan oraya.
Günü birlik ilişkiler anlık paylaşımlara dönüşür.
Bir bakarız ki içselleştirmişiz yaşamın içindeyiz.
Yaşam kaygılandırıyor insanı ve benliğini
Yaptıklarıyla yapmak istedikleri arasında bırakarak.

Bugünden olmuşuz adeta! Düne sığınmış duygu ve düşüncelerle!
Yarınlara bugünden bakarken zamanın kısırdöngüsüne
Yenik düşmüş umutları atmışız bir kenara.
Hayalinse yeri kalmamış yıkmışız kendi ellerimizle.

Hep sevgi ve hasret ile bakmışız kendi yaşantılarımıza,
Hatırladıklarımız uzun metrajlı bir film kadarda olsa.
Anlatmaya kalksak anıları, her geçen gün azalan seyirde.
Yalnızlık içimizde tüm umursamazlığıyla.
Umutsuzca paylaşımlar tüm istemlerimizde,
Görüp de görmemezlikten geldiklerimizde.
Kaçırıveriyoruz kendimizden yaşamı,
sevdiklerimizden ise tüm benliğimizi.
Uzaklaştıkça büyüyor sevgi ve hasret
Göremiyoruz kimseleri,
Alışıla gelmişin ötesinde kabullenişlerle.

Kimi zaman dalıp gidiyor bir yüz!
Nerdesin yaşamın neresinde diye
Sesleniyor benliğim hemen!
Hiç diyorum daldım işte!
Bak şu yaşananlara anlatıyor aslında
Yaşamın değerini ve anlamını.
Yalnız değiliz yaşamda
Anlaşılmak isteriz sadece
Biraz da başkalarını anlamayı unutarak.
Yazan - Hülya COŞKUN
Fotoğraf - Levent YAVUZ