Gözlerimde kalan sözlerinin izi, kalbimi sızlatan acımasız aşk şarkılarıyla beraber bir deniz kıyısından yazıyorum bu satırları sana...

Uzaktan insanlar geçiyor... Her birinde farklı bir heyecan. Kimi mutlu, kimi heyecanlı, kimi üzgün... Ama dedim ya hepsi farklı. Tıpkı kalbimi diğer kalplerden farklı kılan senin aşkın gibi...
Sensizlik ve acılar öylesine sıkıcı, anlamsız ve değersiz yapıyor ki ’yaşamak’ denilen mecburiyeti; özlemim her dakika dokunuyor sen diye çarpan kalbime. Tatlı bir heyecan, güzel bir anlam bulduğum adın şimdi daraltıyor bedenimi, itiyor adeta bir uçurumun kenarına. Senden kalan hatıralar bir rüzgar oluyor; bazen esip rahatlatan bazense sadece susup acıtan.
Bazen gülüşün aklıma geliyor. Eskiden bir şiir kadar güzel olan, son anda kazanan sporcuların mutluluğunu ve heyecanını andıran gülüşün şimdi bir arslandan kaçmaya çalışan ama beceremeyen bir ceylan misali; mücadeleci lakin sonunda hep acı ve yenilgi...
Sana güveniyorum. Aslında yanımda bile değilsin ama yinede sana güveniyorum ben böyle zamanlarda. Sonra tamam diyorum, artık yok güvenmeyeceğim diyorum ama öyle bir an geliyor ki senden başka kimse olmuyor yanımda. Aslında sende yoksun, bunlardan haberinde yok ama ben kalbimde yalnızlıkla yüzleşen aşkına tutunuyorum. Ona güveniyorum. Çünkü her şeye rağmen beni bırakmayacak biliyorum.
Sensiz yaşamak istiyorum; deniz kıyısına yapılan kumdan kaleleri bir dalganın yıkması şeklindeki ayrılığı düşünürken. Seninle olup güzel bir hayat yaşamak varken şimdi senin olmadığın -kimsenin olmadığı- ıssız bir yer arıyorum... Bulamıyorum...
Hayatıma girerek ne kadar mutlu ettiysen, ummadığım bir anda giderek terkedilmenin ne demek olduğunu öğrettin bana. Sana baktığımda iliklerime kadar işlerdi mutluluk. İçime kadar yaşardım seni. Ama sen gittikten sonra bir anda gözümden düştü hayat. Hayatı rengarenk yaşarken seninle, gidişin siyah beyaz bir taş olup çarptı yüreğime...
Küçük bir çocuk şaşkınlığında öksüz kaldı aşkım. Ne yapacağımı, nasıl yaşayacağımı düşünürken boğazıma tıkanan o düğümler... Her şey tam değil. Hep bir eksik, hep bir yarımlık var hayatımın her yerinde. Eskiden mutluluk ve sevinç konuşurdu bu kalpte. Şimdi ise sensizlik var baş köşede.

Kendime çok sorular soruyorum şu sıralar; ’Neden?’ gibi... ’Acaba döner mi?’ gibi... ’Nasıl yaşarım?’ gibi... Hemen arkasından kendimi avutmaya çalışıyorum; ’Boşver’ diyerek... ’Sevseydi burda olmaz mıydı?’ diyerek... ’O olmadan da yaşarım’ diyerek... NE var ki başaramıyor yine en başa -gidişine- dönüyorum. Ağlıyorum... Özlüyorum... Kızıyorum... Bekliyorum... Senin hayatın aynı güzellikte ilerlerken benim kalbimde hiç sabah olmuyor. Günler hiç geçmiyor. Zaman hep seni kaybettiğim yerde durup kalıyor.

Sen bakma böyle ayakta göründüğüme; senin kalbime taktığın çelmeden sonra hiç kalkamadım aslında.
Bakma yaşıyor olduğuma; sen yokken sadece nefes almaya çalışıyorum aslında.
Ve bakma hayallerim yok diye bilindiğine; deniz kıyısına yazılıp dalgalar gelmediğinde gerçekleşecek hayallerim var benim
’MUTLULUK’ gibi...

Hoşçakal...