Sonsuzluğun gözlerinde bir hüzün görüyorum. Hep ağlamaklı oldu yılların son sözleri. Dünyaya geldiğim gün başladım ağlamaya, bitmedi bitmeyecek gözyaşına sahibim.
Ellerime solmuş gülün değdiği andan beri, soluk soluk bakıyor yüzüme bütün renkler. Hayatıma neşeyi almaya çalışırken, itiyor sanki beni biraz telaşlı hali. Ben ise yüreğinde hayat ırmağı akan, mutluluğa hasretimle şarkılar söylüyorum. Bir annenin yavrusuna mırıldandığı ninni gibi, karanlığı söylediğim ninnilerle uyutuyorum. Biliyorum çünkü aydınlık daha güzel, ışığın ruhunda benim için, bir yer var biliyorum. Uzun yolculuğumuzda karanlıklar içinde, arada bir rast gelen ışıklar görüyorum.
Sevdalar, ayrılıklar, savaş ile barışlar, sevinçler, gözyaşları hepsi bir yere ait. Akıyor oluk oluk duygular ak gözlerden, bilmediğimiz diyarın içinde saklanıyor. Korunaklı bir yuva sıcak bir ev içinde, beklenen gün gelince dökülmeyi diliyor. Meydana akıtılan kanlar hücum ederken, gözyaşları bu kiri paklamayı bekliyor. Sabırsızlık dört yanda, ruhumuzda sancılar. Birbirine karışan hayatlar hep ağlıyor. Ağlamak dünyamızın alınyazısı imiş, benim gözlerim ise ona tiryaki olmuş. Belki de ağlamalı bıkmadan, yorulmadan. Gülenlerin yüzüne kan lekesi bulaşmış.
Bebeklerin yüzünden alıp çalar olmuşlar, hırsız yürek sahipleri masum gülücükleri.
Şimdi yüzüm istemiyor, gamzelerim batmıyor.
Tebessüm bile kalbime diken olup batıyor. Gidip de gülmek için yer aradım kendime, kan revan yeryüzünde gülecek yer kalmamış. Her bastığım toprağın bağrında açık yara, dokunduğum her ağaç acı ile inliyor.
Şüpheye düşüyorum acaba insan mıyım? Ben insan isem eğer, bu diğerleri neler?
Benim aldığım nefes, yediğim ekmek ise, bu diğerlerinin karnını doyuranda mı ekmek?
Hayır! Onları besleyen akıttıkları kanlar, ciğerlerine dolansa barut ve kan kokusu.
Uzaklardan gelen ses kulakları tırmalayan, onların kan bulaşmış kokuşmuş kahkahası.
Gülmek istemiyorum, kirlettiler gülmeyi. Kanları temizleyecek gözyaşı lazım bize. Oturup ağlamalıyız her gün evlerimizde.
Gözyaşı dualarımız ve de haykırışlarımız. Gözyaşıdır yakışan bizim gözlerimize.
Bir buket çiçek misali, bir nefesçik bir dua, budur en yakışanı bizim dillerimize.
Sonsuzluğun gözlerinden silinmeyecek hüzün, yüreklerimiz belki de bulamayacak huzur. Ama vazgeçmeyecek bir olup kalkacağız.
Kenetlenecek yürekler, kopmaz bir bağ kuracağız. Toplanıp ağlayacak okyanus yapacağız. Akan her damla kana akacak bir gözyaşı. Kırmızı dünyamızı aklara boyayacak, gülmeyi temizleyip biz sahip çıkacağız...