Öylesine dolu dolu ki düşümdeki sevgili..Benim sınırlara nokta koyduğum an o büyük harflerle başlar sevdaya..Ellerimin uzanıpta dokunmaya kıyamadığı gibi..görecekler anlayacaklar..bileceklermiş gibi..onu her anlatışımda anlatamayışımın buruk sevincini yaşamak..bir yanıbaşında dursam öylece onu kımıldamadan seyretsem dokunmadan..
gözlerimi kaldırmadan, bakmadan usulca dursam..bir adım daha yaklaşsam gidecek o zaman..bir adım yaklaşsam kaybolacak..sahi ya işte o zaman ellerimi uzatmış olurum belki de.. sevgimi anlar o nokta nokta beynimi,yüreğimi,her halimi zerre zerre anlatan sevgimi.. sonra en koyu düşüncelere en yalnız yalnızlıklara benzeyen halimi..

Yaşamın imzasız mektubunu okur ben onu görmeden..duyarım katıksız bir hisle duyarım..aniden duruverir kaybolduğunu anladığım an biryerlerde beliriverir her halimde görürüm onu..bir bakıvermişim ellerinde asılı kalır kör-topal hayatın girintisi çıkıntısı..çelişkilerini ellerinden tutarak yürümeyi denemektir hasreti..bilirim bir dokunsam ona bir dokunsam boşluğa dokunuvermişim gibi..umursamaz halini göstermez anlarım ki utanır..oysaki en sevdiğim halidir onun o dipsiz kuyulara darılarak bilmecelerle barışması.. bir şubat sabahı akşam karanlığını getiren halidir o şubat sabahı ki hiç unutmamış papatyayı sevdiğimi bir tutam papatya kokusu için ilkbahara asılmış..adım adım belirsizliklere beraber onunla onunla aynı yolda yürürüz.. o beni bilmeden ben onu bilmeden..
Gülüşünü görürüm ta gözbebeklerimde derinden çok derinden bakınca.. sahi ya bir adım ona yaklaşsam gidiverecek gibi..öylece onu seyrederim varlığımı unuturcasına,hiç bilmemişcesine yaşanmamışcasına..
Ve bir şubat sabahı ki öylesine dolu dolu düşümdeki sevgili...