Yazarken iyi hissediyorum kendimi herkesten herşeyden bağımsız.Hiç birşeyi düşünmeden sayfalarca yazmak içimdeki herşeyi haykırmak,sessiz çığlıklar atmak.Güzelliğine, çirkinliğine bakmadan yazmak..
Söyleyemediklerimi, içimden taşanları, iç sesimi yazmak.Bu her zaman kolay olmuyor.O yüzden kalem kağıt bulundurmalı insan biryerde aklına geldikçe yazmalı.Aşkı,aşk acısını,hasreti, özlemi,sevgiyi,tutkuyu teker teker yazmalı enine boyuna en ince ayrıntısına kadar belki o zaman çözülür hayatın anlamı,varılır keyfine.
İçindekini dışa vurmaktır yazmak.Söylenemeyen birçok şey vardır.Aşka dair, umuda dair...Mesela sevgiliye söylenemeyen şeyler..İçinde kalır..Tekrar edip durursun..İşte o zaman yazmak lazım.Tutkuyu yazmak,aşk acısını yazmak, terkedilmeyi yazmak...
En çok da aşk acısıdır yazılan...Giden yare söylenemeyenler, gidenin ardından yakılan ağıtlar,anılar, kurulan hayaller ve daha kurulacak hayaller, yaşanmamışlıklar,yaşanamamışlıklarla beraber kaybolur gider. Ama yazmak öyle değil herşey gider o orda kalır seninledir sonsuza kadar ve hatta sende sonra da..Hayatta başımıza gelenler yazalım diye mi gelir...
İhanet,terkedilmek, hepsinden bir roman çıkar aslında yaşananlara dair.
İhaneti bilirim ben en acısıda odur zaten..Yüreğini kavurur,gitmen gerekir, gitmelisindir.Gidemezsin, yazarsın......