Şiirler yazıyorum sana, sonra mektuplar yazıyorum kendime hislerime cevaben.En şairinden daha hisli memleketin. Bir mahalle kokusu bile alıp beni sana getiriyor.Otuz altı numara ayaklarıma iki numara büyük gelen ayakkabılar almış çıkıyorum el dükkanlarının birinden. Seslenmek bunlar aslında sen duymadan,okurken belki sen, bana mı yazmış diye düşünürken..
Dolunayda muhaf tut halimi. Ağır hasta ediyor beni; sözlerini dahi anlamadığım şarkılarda ağlıyorum. Zira Hilal’de diliyorum seni,ay tamamlanmış ben yine noksan.
Yeniden dağıtılıyor kartlar,yeni oyunlar başlıyor, ten pazarları aklında milletin,gözlerimde aldatıldığım kadınla buluştuğum sahne ,belki fonda bir rock ,farketmez,ben yine ağlıyorum. Pis surat ifadelerinin hayat blöfleri. Artık hiç bir şeye yeniden başlayamıyorum.

ALMILA ERDEM