Elime kalemimi alıp beni böylesine yazı yazmaya iten şey duygularım olması gerekirken bu sefer duygularımın da ötesine geçmeyi başarabilen,hiç tanımadığım,konuşmadığım,adını bile daha yeni öğrendiğim bir kişiyi anlatacağım sizlere.

O kişi benim karşıdaki adam diye nitelendirdiğim yaşlı bir dede.Sevimli mi değil mi bilmiyorum ama balkona her çıktığımda karşımda yine balkon kapısının yanındaki minderine oturan,önünde genellikle çay,kahve veya çekirdek bulunan dünyanın en rahat insanını göreceğimi biliyorum.O nu her görüşümde derin bir off çekiyor,şu adama bak ne kadar da rahat diyorum.Yarın için çalışmak zorunda değil,önünde kazanması gereken bir sınavı da yok.Aynı zamanda emekli oluncaya kadar yapmak zorunda olduğu bir mesleği de bulunmuyor.Acaba ben de bir gün böyle rahat ve mutlu bir insan olabilir miyim diyorum.Belki de sorumluluk sahibi bir insan olmaktan sıkıldığım için geçmiş günlerinde sıkıntılar çekmiş,sorumluluklarını yerine getirmiş,şimdi ise bir sorumluluğu olmayan bu dedeye bu kadar çok özeniyor olabilirim.

Bu dedenin bizim aramızda kullanılan söylemeden geçemeyeceğim bir lakabı da var:yağdanlık:))Her halde günde kaç tabak çekirdek çitlediğini sayamadığımız ve çekirdeğin ne kadar yağlı bir ürün olduğunu bildiğimiz için yağdanlık dediğimizi anlamışsınızdır.Ama benim için önemli olan o yaşlı dedeye verilen yağdanlık veya çaydanlık lakabı değil,ondaki rahatlık:))

Bu yazıyı yazdığımdan haberi olmayan ama her bir cümleyi yazmamda büyük bir etkisi olan,minderinde rahat rahat oturan bu yaşlı dedeye ve şu anda gülümseyebilmemi sağlayan duyduğum çekirdeğin sesine teşekkür ediyor,nazar değirmekten korktuğum bu insanın rahatını kaçırmamak için nazar değmesin diyerek,bir gün hepimizin de böyle rahat bir insan olmasını (tabi ki de yağdanlık veya çaydanlık lakabıyla anılmadan:)) ) diliyorum.

ŞULE ŞAHİNTEPE