Ölümün ölümsüzleştiğini yazmıştım bir yazımda. Ölüm ölmüştü çünkü bu yazıya göre. Ölümden söz edilmesi çok yatsıdığım bir şeydi eskiden. Şimdilerde alışıyorum ölümün yazıya dökülmesine. Fakat bu fazla ölüm gibiydi. Garipti, yazının kalemine belki hepimiz buradayız demek lazımdı. Bir de anımsatmak gerekiyordu galiba ölümün kendi ilmince ve zamanınca olduğunu. Ötesine izin vermiyordu ki ölüm? Ne zaman isterse o zaman gelip konuyordu canlı bedenin ruhuna. Onu ne geciktirmek, ne erkenleştirmek olasıydı. Erkene saat kuranları da öyle yeni ve güzel alemler kapılarını açmış beklemiyorlardı. Karanlığı düşünmeliydi yazının kalemi. Tahta kokusunu çekmeliydi içine. Toprağın santim santim ete yürümesini duyumsamalıydı. Sonra yeniden gözden geçirmeliydi usunu. Tabi bir kurguya diyecek şeyim olmaz. Yok gerçekse bu, biz neciyiz diyorum yüksek sesle. Her kederin neşesini de içinde barındırdığını da anımsatarak...