Aşk korkaklıktır bazen.Herkes kendince birşeyler yaşıyor.Bazen kederli,bazense umutlu.Çoğu zaman bedbaht ..
Yaralar açılıyor içinizde.Her yara kendi acısını besliyor.
Kapatmıyorsunuz yaralarınızı korkuyorsunuz!..Çünkü kapatıcağınız her yara gerçeğinizi yok edicek gibi geliyor.Bu sizin tercihiniz.Siz acının ta kendisi oluyorsunuz.Ve artık hissetmiyorsunuz.
Birdaha yara almamayı acı duymamayı umuyorsunuz.Böyle yaparak hatalarınızın daha hafif geleceğini sanıyorsunuz.Öyle bir an geliyor hatalarınızın açtığı yara hayatınızın bir parçası haline geliyor.Ruhunuza aykırı gelen bir düşünce biçimi beliriyor (ben zaten her acının:) )Sonra,geriye dönüp bakıyorsunuz ki artık hiçbirşeyin sizi acıtmadığını görüyorsunuz.Bu hoyratça yaşamın bir başlangıcı..Kendinize olduğu kadar bir başkalarına da acımasız oluyorsunuz.Aşk yanıbaşınıza geliyor ama duymuyorsunuz sesini.Aşkın gücü sizi aştığında sizi daha güçsüz bırakmasından endişe ediyorsunuz.Aşk bencildir!..Çekip gider ben istemiyorsam çekip gider..
Güvenmemeli .Herkes yalancıdır aşk da yalandır.Kovduğunuzu sanıyorsunuz aşkı.Oysa asıl kovulan ruhunuzun ta kendisidir.AŞK kovulmaların karşısında yenilmeyen en büyük korkaklıktır...