Hatıralarıma kıyamam.Onlar saygıya değer.Ölüm var hayatta ayrılık ne ki ve hatıralar baki kalacak olab değil mi?

Çok sevdiğim çocukluk eşyalarım gibi,kuruttuğum çiçeklerim,kararmış gümüşlerim gibi...hepsi konuşur benimle, hiç birine kıyamam.

Elli yaş sendromu değil daha yirmilrimdeyim ama aşırılığın da farkındayım ve memnunum bundan. Yaşadıklarım çöp değil ki atayım, hepsi ömrümden birer parça.Yap bozum yarım kalmaz mı biri bile eksik olsa.

Unutmak mevzusu ise olmalı tabi.Yani keşke olsa.Ama unutmaktan anladığımız malesef ki unutmanın aslı değil,umulan hali.Sıfırlamak,toptan kazımak,olmamış saymak...Unutmak sadece gömmektir.Ne yakmak ne yok etmek.Sadece buharlaştırmaktır.Ve Bir gün bulut olma ihtimali hep vardır.Toprak altından filizlenme ihtimali hep saklıdır.

Unutmak,unutmak hakikattir.Ama anlamı tamamen uydurma.

Şunu da söylemeliyim kesinlikle şikayetçi değilim.Böyle bir unutuş zaten benim de arzu ettiğim. Öteki türlüsü olabilse hayat dersini nasıl verecekti .Ben nelerden öğrenecektim cıs olanları.Bu iyidir inanın bana.Biraz daha dikkatli olursam,Biraz daha olgun o zaman zaten silmek istediğim çok şey olmaz. Mesele her yolcuyu almamak ,önce sormak hangi otobüsü bekler,nereden gelir nereye gitmeyi hayal eder.

Çok üşürsem dualarıma sarılırım,çok üzülürsem pişmanlıklarımı gömerim ve bir çizik de ben atarım yarama ki tekrar aynı yarayı almayayım.Baktım özlüyorum hatıralarımla buluşurum.Sevdiklerimi ararım.Ne bileyim hiç birşey yapamıyorsam oturur birşeyler yazarım.

Hatıralarıma kıyamam, onlar bana yaşlarımdan armağan , onlar hayata karşı sığınak noktam.