Bütün oyun bazların,bütün küfürlerin ve yalanların terkedilmişliğine inanarak yaşamak isterdim. Bir nihavend eser gibi okşayan kulağımı,ellerin ellerimde azıcık,çok değil zira aşkla hoş;bütün iniş ve çıkışlarda var olurdum seninnle. Uzatmalar maçlar gibi heyecanlı,sevmeler ihanet korkusuyla yaşanmasaydı eğer.
Amma da çok şey öğrettin bana,kirli ayaklarının bütün izlerini gittiğim yerlerde gördüm ya iflah olacak yeni mi kaldı bu yüreğin yeri mi yoksa?
Başımı kaldırsam gökyüzü aydınlanacak diye korkuyorum hala;seni sevdiğim yada -beni sevdiğini zannettiğim diyelim- günlerden beri..
Aydınlıkla kavga eden asfalttaki lastik izleri,laciverte kırgınlığım belki de çocukluğumda babamın eve geç gelmelerinden..Sonrası ise beklemek hep bir eksikliği,beklenen aksak üstelik.
Ve kızıp kesip attığım yerde birkitirdiklerimi unutması aşklarımın. Ve bana yalnızlığı sevdiren insanoğlu..Hayvan oğulları ve kızlarına bağlanışım hep sizin yüzünüzden.
Kaldırımda sek sek oynayan, fırfırlı yeşil elbiseli halim kadar mutluyum şimdilerde;yirmi iki yıllık hapishane hayatımın kapısını açan anahtar seslerinde dahi oynayabilirim. Aklımı mı oynattım? Tabiki evet..! Yoksa senden ne farkım kalacaktı..?

ALMILA ERDEM