.............................................


’’şimdi gidip gidip de bana bir dönüşü var
sanırsın ki bu defa ilk
ilk bu defa aç avuçlarımın içinde orman
nasıl desem ki sana ah
şöyle bir...
şöyle bir asil duruşu var
sanırım ki bozulmamış kesilmemiş
gülüşü küllerime öç
üç yeşil nesil birden ’’
* Bir insan kendini bu kadar irdeler.Her anını, her yaşını böyle sorgular,dedirtiyor.Şiirin sevgili şaire.
Kendim de öyle olmasam,senden önce ben düşmemiş olsam o yollara, tabiidir ki pek kolay anlamazdım.
Hem hem otuzdokuz ham ham gök yılı yaşamış,hem de sorgulamış olmak gerek;anlamak için.O hali yaşamayan ben de anladım dese bile inanma.Hiç ilmel yakin hakkal yakinin yerini tutar mı.
Zirveye bir kala tam da öyle olunur.Zirvelere varıldığında hala zirve aranılır.
Olmadığını fark edersin.büyü bozulur .
Dizdeki derman, gönüldeki ferman birden irtifa kaybetmeye başlar.
Aşırı adrenalin salgılandığından mı,hayal kırıklığından mı bilinmez,tuhaf bir yorgunluk başlar.
Beynin kurguları değişir.
Emirleri de.
Eskisi gibi değildir artık hiçbirşey.
Gözlüğün camı pembeden yeşile döner.Daha koyu,biraz karanlık,biraz dingin,ama başdöndüren cinsinden.Zirvelere uygun değildir yani.

İnmek ister insan.
Tuhaf bir şekilde hemen enginleri özler.Ezip geçtiği yılların biriktirdiği silik hatıralar,tepeden bakılan,ıskalanan bir çok değer hatırlanır.

Bazı pişmanlıklar,utanmalar,hayıflanmalar..........

Mademki zirve bu kadar; gidip esgeçtiğim değerlere bir daha, yeni bir gözle bakayım dersiniz.
İnişiniz çıkışınız gibi değildir.
Bazen yere sağlam basarak inilir, bazen sendelenilir,hatta düşülür;zirvelerden.Artık ne beyniniz aynıdır ne de kaslarınız.
Artık besbelli ki her anda, herşeyle, bir bakıma vedalaşmaktır hayat.
Usul usul usul olanı makbuldür.
Akıl başa ermiştir.Kafatasına girmiştir.Olması gereken yerdedir.

Sindire sindire hoşça kal hayat demek, çıkış kadar heyecanlı olmasa da yine de bir başka güzeldir.
Şiir de öyle.