İnsanlara sessizliğim korkumdan değil saygımdandır.Kırmak dan korktuğum insanlar hayat da beni kırmak dan hiç korkmadı.Kaçtım yıllardır gerçeklerden,Korktuğumdan değil yüzleşemedim gerçeklerimle.Uyudum her fırsat da uyudum bir daha uyanmama umudu ile uyudum.Her sabah gözümü açtığımda uyandığıma üzüldüm..Güvendim son kez güvendim insanlara sonra oturdum güvendiğime üzüldüm.Kardeşin kardeşe düşman olduğu bu dünyada yaşadığıma üzüldüm.Yıllardır insanlarla savaştım ayakta kalmak için neler yaptım, bir gerçeklerle savaşamadım bir de kendimle..Bir insan aynı hatayı iki kez yapar mı diye kızdım ve üç kez beş kez aynı hataları yaptım.Anladım ki ben beni üzenlere fırsat verdikçe onlar beni hep üzecek..Yaşamak savaşmak gibiymiş,acık noktanı yakalayan olursa devamlı ordan vururmuş.Susunca düşünürüm kendimle hesaplaşmaya çalışırım duygularımı köreltirim,her seferinde söz veririm kendime.Yenik düşmeye korktuğum duygularıma defalarca yenilmek den yoruldum aslında.Uyanmamak için uzandığım yatak da her seferinde uyandığımda korktum.Yazdım yıllarca sevgiyi,hüznü,acıyı,tatlıyı bir kendimi yazamadım aslında.Aslında deli yıllarımı özledim.Kan kokan yıllarımı özledim.Benim rahat uyumadığım ülkede kimse rahat uyumasın dediğim günleri özledim.Sevginin güvenin olmadığı na inandığım gençliğimi özledim..Aslında anladım ki duygusallık gözleri kör eden bir his miş.Merak etmeyin eşim, dostum, kardeşim, sevgilim sizlere söz veriyorum bundan sonra sizleri üzmek den ve kırmak dan asla kacmıyacağım.Sizlere söz veriyorum beni bir daha üzmenize asla izin vermeyeceğim.Ben açıklarımı kapattım duygusallığı da unuttum savaşa biliriz.
VAHİT VOLKAN SEVİNÇ