2000 yılının son çeyreğiydi. Lefkoşa Dere boyunda 3. Piyade taburu karargâh destek bölüğünde piyade uzman çavuş rütbesi ile 120 mm ağır havan takımının ateş idare merkezinde plâncı olarak görev yapıyordum. O dönemlerde Rum kesimi ile askeri açıdan sıkıntılı günler yaşanıyordu ve bizler de sürekli teyakkuz halindeydik...
Sık sık arazide silahlarımız mevziide olacak şekilde eğitimler yapıyorduk. Öğle saatlerinde bir mola esnasında ateş idare merkezinin römorkunda toplandık. Şakalaşıp taklitler yapıyor, anılarımızı anlatarak vakit geçiriyorduk. Aniden askeri hattan telefon çalmaya başladı. Bu iyiye işaret değildi çünkü bu hat sadece askeri görevler için kullanılırdı. Telefona cevap veren asker ’Evet burda’ diyerek bana uzattı. Telaşlanmıştım. Merakla ’Alo’ dedim…
Telefonun ucundaki kişi eşim Neşe idi. Heyecandan sesi titreyerek konuşuyordu...
Römorgdaki bütün silah arkadaşlarım merakla yüzüme bakıp bir an önce neler olduğunu anlamak istercesine sorgulayan gözlerle bekliyorlardı. Aldığım haber karşısında bir an nefesimin kesildiğini ve mimiklerimin kontrolünü kaybettiğimi hatırlıyorum. Sonradan anlatanlar, ağzımın kulaklarıma kadar açıldığını söylüyorlar…
Tam karşımda oturan astsubay İzzet Göreli, Baba oluyor bu kesin ha! diyerek yüzümden anlamıştı sevincimi. İşte o an içimdeki volkan patladı ve bir hamlede dışarıya fırlayıp ’baba oluyorum babaaaa!’ diye haykırarak önüme gelen herkesi teker teker öpmüştüm…

İsmail Boyraz