Bazen insan hayattan bunaldığında yanında birilerini görmek ister. Baktı ki kimse yok, o zaman sarıldığı bir dosttur kitap. Gerçi içini döken hep aynıdır,kitaptır, ama tüm duygular beraber yaşanır. Acı tatlı tüm duygular...
Uçar gidersin onunla, farklı dünyalara farklı hayatlara girersiniz birlikte. Ders almanı sağlar yaşananlardan. Hatalarını görmesini, onları bir daha yapmamasını ve en önemlisi insan olduğunu anlatır sana. Sürükler bazıları seni başka diyarlara. Alice gibi dolaşırsın her bir yeri. Hayal dünyan gelişir, düşünme gücün ansızın tavan yapar. Daha çok seversin o zaman kitabı. Ve tabii okumayı.
Kitap bütün bunları yaparken kimileri gibi yalnız değildir. Birçok arkadaşı vardır ortak hareket ettiği. Onların hepsini birden ana sıcaklığıyla saran birşey vardır:Kütüphane...
Tutar tozlu raflarında onları. Raflar tozlu ama kalbi tertemizdir. Kötülük beslemez, kin tutamaz kimseye karşı içinde. Hep güzel şeyler aşılar beyinlerimize. Tabii onun değerini anlayan beyinlere..
Öyle bir çağda yaşıyoruz ki kütüphane ve kitapları saçma sapan yazıların yazıldığı kağıtlardan ibaret görüyoruz. Bilmiyoruz, orada nelerin saklandığını, kimlerin yaşadığını. Bilmiyoruz bir annenin feryatlarını, bilmiyoruz çağlayanların yakarışlarını..Ahh! Keşke duyabilsek, keşke elimizdeki bu hazinenin değerini anlayabilsek geç kalmadan..
Belki son bir yer kalmıştır umut vapurunda..Kimbilir, belki de kitap bizi o son koltukta bekliyordur.
Kaçmadan yetişmeye ne dersiniz ...?