Hiç kimselere yaramam artık.

Son kullanma tarihini raflarda doldurmuş bir keşmekeşim ben. Aysun’un affı, Berna’nın gafı ve Suzan’ın değmedi henüz ahı ama, yaka paça yakalanırım gökten yağan bir kemiğe. Ben ana sütünü çiğ içmiş bir eniğe kaptırdım belki de bir yanlarımı. Bir yanım benden bile saklanır hale gelmiş, bir yanım benden tiksinir. Bir yanım gözlerime necaseti gösterir.

Uzaktan uzak kalırım kendimle, göremem. Gördüğüm kölüktür, ben kızılı mavi sanırım.

Hiç kimselere yaramam artık.
Karşıdan karşıya geçirirken bir yaşlıyı, yol ortasında bırakır takatim. Kolaylığa galip gelir meşakkatim. Güzelliği nehy eder ve nerde asalak varsa hepsi tek hücrelidir, bilmezler ve heybemde saraylarını aratmayan bir mekana meyillidirler kafaları binbeşyüz....

Kimse yalandan yere ahkam kesmesin, bende kesilmişi var. Aslına bakılacak olursa hali hazırda bir işe yaradığı yok. Kanun ve nizam var, nizam bizim mahallede acayip kanun çalar ve dinletirde kendini kerata amma velakin iş sirkelenmeye geldiğinde kirlerinden, bir yığının ortasında kalakalıyor insan boğazına kadar.

Ulan oğlum neredeydin yumurta dayanıncaya kadar.

Ben gidiyorum, bu saatten sonra hiç kimselere yaramam artık.

"Ebru gündeş gidiyor gönlümün efendisi" dinleyin efendim benden teşrif eden tüm dostlara gelsin.