YAREBBİ ŞÜKÜR!

Hacı ağam (Hasan’ın Hacı),Arif emmiyle(Arif Şenel) Belören’e gidiyor.Yolda Arif emmiye diyor ki:
”Arif bak,bu Belörenliler çok titiz olur.Dikkat et.Pot kırmayalım.Sen beni iyi izle.Otururken kalkarken,yemekte ben ne yaparsam benim yaptığımı uygula.Bana uy.”
Arif Emmi:
”Peki” diyor.
Belören’e varıyorlar.İzzet ikram o biçim.Hacı ağam gayet rahat.Oda sahibiyle şakalaşıyor.Zaten arkadaşı.Hoş geldine gelenlerle yarenlik ediyor.Hal hatır soruyor.Arif emmi diken üstünde.”Ya bir falso yaparsam”diye hiç konuşmuyor.Ağır işittiği için söylenenlerin çoğunu anlamıyor zaten.Gözünü Hacı ağamdan hiç ayırmıyor.
Belörenliler konukseverdir.Yemez yedirir,içmez içirir.Hanesine gelen misafiri kitabın kavlince ağırlar Belörenli. Sosyal yaşamlarıyla,insana bakışlarıyla,ölümde dirimde bir ve bütün oluşlarıyla örnektirler.Çok çalışkandırlar.Yemesini içmesini,oturup kalkmasını bilirler.Yaşamayı seven insanlardır Belörenliler.
Hacı ağam Oğulcuk’un ileri gelenlerinden.Belören’e konuk olmuş.Hane sahibi ağır konuğunu elbette şanına layık ağırlayacak.
Yer sofrası kuruldu,yemekler geldi. Etlisi,sütlüsü,tatlısı...Hepsi var.Bir kuş südü eksik .Mükellef bir sofra...”Bismillah”deyip başlıyorlar.Çalakaşık yemekler yenilirken Hacı ağam:
”Yarebbi (Ya Rabbi) şükür...”deyip çekiliyor.Arif emmi daha yarım karın,doymamış.Ama Hacı ağam kalkmış sofradan.Çaresiz Arif emmi de kalkıyor.Hacı ağam tekrar oturuyor sofraya:
”Bir iki banak daha alayım.Sünnettir.”diyerek.Arif emmi utanıyor, gelmiyor sofraya. Garibim doymamış,ama itiyat ediyor.
Dönüşte Arif emmi Hacı ağama çıkışıyor:
”Beni aç koydun.Kendin tekrar oturdun sofraya.”
Hacı ağam hiç bozuntuya vermiyor:
”Arif sen de otursaydın... Niye sen oturmadın ki? Bana uy dememiş miydim sana?..”