Şimdi ben gerçekten Allah’a , peygamberimize , kuran-ı kerime, ahirete, kader ve kazaya, meleklere inanan bir insanım. İnsan gerçekten büyüyünce birtakım şeylerin farkına varıyor ve tecrübe ediniyor. Sorularım;

1) Bir insan yalnız olmalımıdır?

2)Başkasını kendimiz kadar düşünmemiz yanlış mı?

Bunlar bencillikle alakalı konular ve aylardır bunu araştırıyorum. Şöyle bir sonuca vardım. Kitabımız Kuran-ı Kerim de bencillikle ayetler var. Büyük düşünürlerin ve evliyalarında bencillikle alakalı güzel sözleri var. Hepsinede uyarım. Allahu Teala bizi bencillikten korusun. Fakat bu şöyle bir sonuç doğurmuyormu...
Madem bencil olmayalım o zaman başkasını kendimiz kadar düşünebiliriz. Madem düşünebiliriz o zamanda diğer müslüman olmayan insanları düşündüm ve onlarla gerçekten çok samimi müslüman kardeşim kadar arkadaş oldum.Her insan kökeni neyse öyle yetişiyor ve orada ne varsa ona inanıyor.Biz bunu değiştiremeyiz(empati kurarsak daha iyi anlarız) Öğrendimki bu insanlarda benim din kardeşimden hiçbir eksiği yok. Yani kaderde var. Kadere inanan birisi olarak şöyle düşündüm ve çelişkiye düştüm.Allaha inanmayanlar cehenneme gidecekse ben bu kadar iyi niyetli,güzel insanların cehenneme gitmesini istemiyorum. Allahın işine karışmam ama hocam bu adaletsizlik değilmi?

Sonra dedimki Allah en iyisini bilir ve şöyle düşündüm.Bu insanlar cehenneme gitmez. Ne olacağı konusuda çok mantıksızlık gibi. Burasını tabikide Allah bilir ve en önemli sorum

3)Allah bize ibret olsun diye diğer insanları yarattıysa ahirette bu insanlara ne olacak? ve bu bir adaletsizlikmi? Ya iyi insanlar cennete girer ya da müslüman olmayanlar tekrar müslüman olarak dünyaya yollanır. diye düşünüyorum.
Müslüman olmayan ve iyi insanlar(Kökeni Müslüman Olmayanlar)