hayat çok garip değil mi? ne olursa olsun yalnız kalıyorsun ucunu bucağını bilmediğin bu oyunda. her şey bitiveriyor birdenbire. bir arkadaşın diğerine "sonsuza kadar beraberiz" demesi bile bitişin bir başlangıcı gibi geliyor artık bana. elbette ayrılıyor iki taraf.kavga etmeseler bile ölüm ayırıyor onları. peki ölüm bir son değil mi? hani sonsuzluk? yok işte. insan hep yalnız. kimileri, birileri gitmeden; kimileri, birileri gittikten sonra. ama hep yalnız.
biz hep şikayet ederiz yalnızlığımızdan. ben de dahil. "of çok yalnızım" , "derdimi anlatacağım kimse yok" doğru. derdimizi anlatacağımız kimse yok. çünkü herkesin bir derdi var. kimse kimseyi dinleyecek durumda değil. kendi hakkında hep bir kelime daha fazla söyleyebilme çabası bu. diğer adı bencillik. evet. bizim yalnız oluşumuzun sebebi bencilliğimizden. başkasının derdini dinlemekten yoksunuz, onlara yorum yapmayız ya da en fazla "takma ya düzelir" deriz. onun bunu düşünemediğini düşünerek. takmaması gerektiğini bilmediğini düşünerek. sonra başlarız kendi derdimizi anlatmaya. anlatırız, anlatırız, anlatırız.. karşımızdaki tepki vermeyince, sırf "takma ya düzelir" demediği için mesafe koyarız. o beni dinlemiyor bahanesiyle. ama öyle değil. bunu bilemeyiz ya da bilmek istemeyiz. çünkü bir kez olsun aynada kendimize bakmayız. aynanın arka tarafı hep bize dönük, sürekli karşı tarafı eleştirir dururuz. onun kalbi yokmuş gibi davranıp, kelimeleri üçer beşer dökeriz ağzımızdan. karşımızdaki bunalıp gittiğinde yalnız kalırız. sonra onun değeri artar. çünkü yalnız kalırız. bir sondur bu. ve yalnızlık bir son. en acı son. bu sonların bir sonu olmalı artık diye düşünürken, akıp gider ya da mecburiyetten gider bu garip şey. hayat.