Sensiz geçen koskoca bir ay ,acılarla ve kederlere sarılmış olarak yaşıyorum yaşayan bir ölü misali....
Senin ölümünle beraber kalbim alevden,ateşeten prangalarla sarıldı sanki,durmaksızın yanıyor ve ağlıyorum sessizce her seni düşünüşümde....
Alev-i aşkınla kül olup yanıyorum,hamlıktan olgunluğa ulaşıyorum senin hasret ateşinle ve benliğimi buluyorum git gide....
Alevimsin ve içimi ısıtan tek insan ve unutamadığım tek acım ve hayatımın kaybolmayan anlamısın...

Sensiz ne vakit geçiyor, ne gülebiliyorum içten ve samimi olarak çünkü hep seni anıyor yüreğim bu yüzden içim kan ağlarken,suretimin gülümsemesi gülüşümün içtenliğini ve hakikiliğini sorgulamama neden oluyor.

Biliyor musun,öğrencilere ders anlatırken bile en olmadık anda ve zamanda sen düşüyorsun birden aklıma(aslında hiç çıkmamıştın ki) ve susuyorum konuşmamamın en haharetli yerinde ve konuşamıyorum sanki dilim tutuluyor, gözlerim kararıyor ve benliğim seni arıyor yanımda seni istiyorum yanıbaşımda....
Öğrenciler soruyorlar birden:
’Ne oldu hocam’ hiç diyorum onlara çünkü biliyorum hayatımı onlara yansıtmamalı ve sırlarımı kimseyle paylaşmamalıyım.

Zaten sen olsaydın hayat bu kadar renksiz mi olur du ki bana ya bu kadar anlamsız ve acı verici olur muydu? Peki inançlarım ve değerlerim olmasaydı senden sonra yaşayabilirmiydim hiç ? Hayır asla ve katiyyen yaşayamazdım.Binerdim bende senin bindiğin kayığa (tabuta) giderdik öylece ve beraberce ölüme)

Ama şimdi sen yoksun hasretinden yüreğim alevden prangalara tutulmuş yanıyor,ruhum boşluğa düşmüş her duyduğuna kanıyor ve ellerini tutan o ellerim şimdi boş kaldığı için kaderine ağlıyor çünkü özlüyor senin o yumuşak,nazik ellerini....

Keşke hayat herkesin istediği gibi istediğini yapmasına imkan tanısaydı veya adil olsaydı da bu hayatı birlikte yaşayabilseydik,uzanabilseydik seninle beraberce sonsuza ve ölene kadar mutlu yaşayabilseydik ve beraberce gülümseyerek ölseydik arkamıza bakmadan ve umarsızca çekip gitseydik bu anlamsız ve yalancı,aldatıcı dünyadan tüm sevdiklerimizi de yanımızda götürerekten....

Ama kulun bir hesabı varsa Alla’ın da bir hesabı var derler olmadı sen gittin fakat ben kaldım arkanda sessiz ve çaresiz hemde tarifi bile mümkün olmayan acı ve ızdıraplar içinde....

Gel ey Sevgili! Hadi kalk da gel ne olur seni bekliyorum,sen,i özlüyorum inan ki;sensiz geçen her akşam ve gecenin ortasında seni anıyorum ve seni anmadan sana dua etmeden bir gün dahi yatmıyorum yatağıma,her namazımda her seslenişmde sen varsın inan ki bak...

Unutulmadın ve emin olasın ki;unutulmayacaksın....Sen benim için önemliydin ve hep önmeli kalacaksın.Bazen rüyamda görüyorum seni tutuyorsun elimden hani sahilde dolaşırken tuttuğun gibi sıcacık ve yürüyoruz birlikte yeşil ve çiçekli bir vadiye doğru fakat her seferinde tam ulaşacaımı anda uyanıyorum aniden ve yarım kalıyor rüyam ve bende yarım kalıyorum...

Rüyada dahi olsa seni görebilmek ve senle beraber olabilmek o kadar ama o kadar anlamlı ki;benim için bunu yaşamadan anlayamazsın.Senden kalan her anıyı ve tek kalan fotoğrafına saaatlerce bakıp,seni düşünüyorum tüm dünyamdan sıyrılarak,maziyi düşünüyorum,ölümünü düşünüyorum ve ahireti düşünüyoru.
Ve ümit ediyorum ki;Allah’ın izniyle burda kavuşamayan ruhumu orda kavuşur.
UNUTTMADIM;SENİ UNUTMAM MÜMKÜN DE DEĞİL ZATEN ,HAYAT SENİN YOKLUĞUNA RAĞMEN DEVAM DA ETSE BENİM YÜREĞİMİ YAKARAK,CANIMI ACITARARK DA DEVAM ETSE BEN ASLINDA YAŞAMIYORUM Kİ;ATEN SENDEN SONRA HİÇ YAŞAMADIM Kİ....!!!!
Ahirette görüşmek dileğiyle SEVGİLİLERİN EN GÜZELİ!!!!
Saygılarımla
M.ZAHİD AY (1.4.2008)