Ben Karadeniz’in derinliklerinde bir ruhum. Aski burada tattim. Savruluyorum o hircin dalgalarda... Ilerliyorum, derinlere dogru. Karadeniz’le konusuyorum. En yakin arkadasimla, en iyi dostumla, hircin Karadeniz’imle konusuyorum. Ilerlerken bir ceset görüyorum. Genc bir cocuk, belli ki Karadeniz onu da almis, benim gibi. O da benim kadar sansli... Cennete düsmüs, baksana. Her zerresi Karadeniz’in icinde, her zerresi mutlu. Arkamizdan agit yakiyorlar bir de, yapmayin. Cennetteyiz biz. Huzurdayiz. Sonsuz huzurda, Karadeniz’in derinliklerinde... Genci bir süre daha izliyorum, ve savrulmaya devam ediyorum. Bir kemence geciyor önümden. Kim bilir hangi asik sevdigine hüzünlü türküler söyledi kemencesiyle. Kim bilir ne sinirle firlatti güzelim kemenceyi. O kadar aniyi Karadeniz’ine gömdü. Ve yasli birini görüyorum. Sanki kendisi istermis gibi burada olmayi. Huzurlu bir ceset. Yillarin yorgunlugundan kurtulmus, hastaliklarinin devasini Karadeniz’e ruhunu vererek bulmus gibi... Buz gibi, kapkarasin yine Karadeniz. Ne dertleri, ne acilari gömmüssün icine. Olabildigine aksi, asla taviz vermeyen, denizlerin en kuvvetlisi, en inatcisisin. Insanlarin derdinden kuvvet, insanlarin hüznünden güzellik almissin. Sen ki ne hikayeler görmüs, nelere taniklik etmis bir deniz... Sonsuz hayat derlerdi ya hep. Benim ruhum da sonsuz cennetine kavustu. Karadeniz halkinin acilarini gömdügü bu deryayla bütünlestim. Simdi anliyorum, hayattayken Karadeniz’e bakinca neden dertlendigimi. Neden benim icimi de kendisi gibi kararttigini. Simdi tanik oluyorum Karadeniz insaninin hüznüne. Simdi anliyorum adi neden "Karadeniz" diye. Karadeniz o kadar dolmus ki dertlerde, tasmayi bekler. Ah bir tassa... Bütün dünya kederde bogulur... Ben buralardayim artik, görmek isterseniz Karadeniz’in kiyisina gelin, benimle konusurmus gibi konusun. Merak etmeyin, duyarim ben sizi. Ben Karadeniz’im artik...